Και ψάχνω απεγνωσμένα δικλείδες ασφαλείας. Όσο όμως προχωρώ στο βάθος των πραγμάτων, τόσο μεγαλύτερο κενό διαπιστώνω. Η ακραία συμπεριφορά θα μπορούσε να αποδοθεί στην έλλειψη παιδείας και , εν μέρει, έτσι συμβαίνει. Οι πρώτες όμως δικλείδες ασφαλείας μπαίνουν όταν οι άναρθρες κραυγές ενός μωρού γίνονται λέξεις: μπαμπά, μαμά. Μετά ενεργοποιείται η λειτουργία της μίμησης και η απορρόφηση της πληροφορίας. Χτίζουμε την προσωπικότητά μας, βαθαίνουμε τις λειτουργίες του εγκεφάλου μας σε μία στείρα παιδεία. Μα ο άνθρωπος είναι ζώ-ον μιμητικό. Κι είναι τόσο ουσιώδες αυτό καθώς παρατηρούμε την «ανακύκλωση» προβληματικών φαινομένων σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. Κι όμως, όπως χτίζουμε το ατομικό μας «παρών», έτσι δομείται και η κοινωνία μας. Είμαστε τα όργανα ενός ζωντανού οργανισμού. Και δρούμε ανταγωνιστικά. Ναι, δεν είναι αφύσικο. Στη ζωή δε μας δίνονται ίσες ευκαιρίες. Η κοινωνία δικαιώνει την πυγμή, την «επιβίωση». Ο ατομισμός υπερτερεί. Ψάχνω να βρω απεγνωσμένα ...