into-your-light

Στον ΜΣ Το χαμόγελό σου μου δείχνει έλεος, Όπως ταπεινά σχηματίζεται. Το βλέπω πρώτα στα μάτια σου καθώς κατεβαίνει και διαγράφεται στις γραμμές των χειλιών σου. Εκεί συνθλίβονται Τα ανήμπορα "ναι", τα θυσιασμένα "όχι" Η λύση και η ανασύνθεσή μου. Ανοίγουν μπρος μου τόσα καλοκαίρια... Από εκείνα τα παιδικά, Τα κόκκινα με τις πράσινες φλούδες. Ζωγραφιζα τις γραμμές σου στην άμμο  μα τα κύματα τις πήραν μακριά, Τις έχασα.  Το χαμογελό σου, πεδίο επικίνδυνο, εκεί, στη σκέψη μου και στη ζώνη της θραύσης μου. Το σχημάτισα πάλι, αυτή τη φορά με τα σύννεφα του ανοιξιάτικου ουρανού. Μετά το βρήκα στο χώμα, στις τρυφερές ρίζες των λουλουδιών, Σταθερό, στους πιο άγριους ανέμους. Και ένιωσα τα χέρια σου...τη ζέση...το φίλημα. Είσαι εδώ. Ειδικά όταν λείπεις. --------------------------------------------------------------- To MS Your smile shows me mercy as it is humbly formed. First, I see it in your eyes, as it g...

Που πηγε η Φωτεινη προσωπικότητα. Η φωτεινη που ορίζεται απο το σκότος. Καθόταν στο μπαλκόνι και περνούσαν τα ασήμαντα λεπτα. Οι δρόμοι κατω ακούγονταν, η πόλη ζούσε. Ζούσε στο σκοτάδι.  Το τεχνητό φως. Καποτε επέλεξα το τεχνητό φως. Ετσι οπως ζούσα, στην ακροβασία του σκότους, εχανα τη δράση. Το ένιωθα πως θα ημουν παντα μονη αλλα το έριχνα στη δική μου άρνηση."οι αλλοι δεν μπορούν να με αντέξουν" . Καποτε ειπα πως θα δοθώ. Θα συνδεθώ με αόρατα νήματα απο κόκκινη κλωστή που θα βλεπω μονο εγω. Και θα ελέγχω. Εσύ πιο κοντα, εσύ πιο μακρια. Ηταν το σωστό. Το ηλεγχα. Κι αστείο συνάμα γιατι ηταν ψέμα. Ετσι επέλεξα το τεχνητό φως. Αυτό που θα δίνω στους άλλους. Σε ξεγελάει ξερεις. Γινεται η δεύτερη φύση σου. Η πρώτη ειναι το σκοτάδι. Οι αλλοι δεν μπορούν να με αντέξουν. Ισως κι εγω η ιδια δεν μπορω.  Τί ειναι αυτο που φοβαμαι.  Λιγο πιο μετα χάθηκα πολλες φορες. Η αόρατη κλωστή ειχε γινει δεσμός. Ένας δεσμός καταραμένος...

Είσαι το άγγιγμα ενός φίλου, Φύλλου απαλού κι αέρα γνώριμου. Μ' αγκαλιάζεις, κι ας είναι οι νύχτες μεγάλες, κι ας αιμορραγούν, κι ας πλήττουν τ' αστροφέγγαρα. Είσαι μια οικεία άβυσσος. Μοιάζεις με θύελλα που έχω ξαναπεράσει. Γνωρίζω τις στάλες της βροχής σου. Τις βροντές, τα φώτα και τις αστραπές σου. Έχω μείνει ξανά κάτω απ' το σκοτεινό ουρανό σου Και με έχεις ξαναχτυπήσει, Με κεραυνούς και με τα μαστιγωμένα δέντρα σου. Κι όμως μένω. Χαμογελώ. Είναι ο πόνος γλυκός, μονάκριβος. Μ' αγκαλιάζεις καθώς ξυπνώ πολύ πρωί  Κι εγώ ακουμπώ στο στήθος σου να γιάνω  και με φιλάς,  Στη μύτη.