55 τμ

Πενήντα πέντε τετραγωνικά είναι το σπίτι μου, ένα μικρό δυάρι κάτω από τον Υμηττό. Οι εξωτερικοί του τοίχοι ορθώνονται με μόνη λειτουργία αυτή της από-μόνωσης, της προστασίας από τους «καιρούς». Οι εσωτερικοί του τοίχοι διαμερίζουν τον αέρα μου κι αυτός, ως ύπουλο ρευστό, αναμιγνύεται με τον ιδρώτα και τα δάκρυά μου.

Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη. Πενήντα πέντε τετραγωνικά και είκοσι εννέα χρονών. Ετοιμάζομαι να αποκτήσω το πρώτο μου σαλόνι κι αυτός ο καναπές έχει καταφέρει να βάλει σε σειρά το χάος που εκτυλίσσεται μέσα μου. Ένας καναπές, μία τηλεόραση, ένα κρεβάτι, το πιάνο, τα βιβλία μου, είμαι όλη εδώ.

Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη κι αναρωτιέμαι αν είμαι χαμένη. Αν μαζί με όλους της γενιάς μου έχω χαθεί στη δίνη. Σιωπώ, είμαι άλλωστε μόνη μου και η ιδέα να μιλήσω φωναχτά με τρομάζει. Αφουγκράζομαι τη νύχτα και περιμένω υπομονετικά τον ήχο του επόμενου ασανσέρ, των κλειδιών, της πόρτας που θα ανοίξει και μετά θα κλείσει. «Ο χρόνος είναι αμείλικτος» σκέφτομαι. Εγώ μπροστά στον καθρέφτη, εγώ μπροστά στην τηλεόραση, εγώ μπροστά στον υπολογιστή. Είμαι στ’ αλήθεια χαμένη;

Πενήντα πέντε τετραγωνικά αρκούν για να ονειρευτώ; Θα παίξω την τύχη μου στις υποδιαιρέσεις τους και θα εξασφαλίσω το άπειρο. Άτιμα μαθηματικά. Θα παίξω την τύχη μου στα μικρά όνειρα, ένας καναπές, μία τηλεόραση, τα βιβλία, η καθαρή ματιά, η ανάσα μου. «Να είμαι καλά», σκέφτομαι και είμαι ακόμη μπροστά στον καθρέφτη.

Είναι εύκολη η παραίτηση. Είναι πιο εύκολο να αποκτάς πυγμή όταν συμφωνείς και εφαρμόζεις το άδικο. Μοιάζεις ηγεμόνας και αποδέχεσαι να θρέψεις μόνο τον εγωισμό σου.

55 τμ κραυγής. Οι υποδιαιρέσεις των ονείρων μου απελευθερώνουν ενέργεια. Οχι. Δεν είμαι χαμένη. Εγώ που δουλεύω και δημιουργώ ανελλιπώς, με κάθε κύτταρό μου, σε αυτή τη χώρα. Η εκκωφαντική κραυγή ανακλάται στα υλικά, τα υλικά ανακλούν τις ελπίδες μου. Έχω πια αγκαλιάσει το πάτωμα. Είμαι ένα σώμα αφημένο; Και μόνο; Κοιτώ το ταβάνι κι ανακαλύπτω μικρές ρωγμές στη βαφή. "Είναι επιφανειάκες", σκέφτομαι και χαμογελώ. Ειρωνικά.

Σηκώνομαι