Λίγο πρίν....και λίγο μετά

Όπως και να ‘χει, η επιταγή της εξουσίας βασίζεται στο αδύναμο σημείο μας. Πολλές φορές, είναι δύσκολο να το αναγνωρίσουμε, κι αυτό γιατί το σημείο τούτο χαρακτηρίζεται από μεγάλη ανομοιογένεια ανάμεσα στους πολίτες. Κυρίαρχα, λόγω της καθαρά ταξικής κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε. Οι άρχοντες όμως είναι από μόνοι τους ένας «κήπος» διαφορετικότητας και έτσι , για όλους έχει ο «μπαχτσές».

Πώς λοιπόν, απαλλασσόμαστε από το αδύναμο σημείο; Πώς μπορεί η επιλογή μας εμπρός από την κάλπη να μην στηρίζεται στο θυμικό μας; Είναι σώφρον να ψηφίζει κανείς λογικά και ανεξάρτητα από το πώς αισθάνεται; Ή μήπως τελικά, το συναίσθημα είναι ο καλύτερος σύμβουλος; Ίσως κάπου στη μέση είναι η αλήθεια.

Σήμερα, μας ενημερώνουν ότι αναμετρώνται δύο συναισθήματα: ο φόβος και η ελπίδα. Ή ακόμη χειρότερα, θα μπορούσε κανείς να διαβάσει τις συνεπαγωγές και στις δύο ρητορικές. Η μία είναι ξεκάθαρη: ο φόβος εξόδου από την Ευρώπη και χρεωκοπία και η δεύτερη επίσης: η ελπίδα για ελάφρυνση του χρέους και επιστροφή στην πρότερη κατάσταση. Μα μία πρώτη ανάγνωση θα έλεγε κανείς πως διαφέρουν εντελώς. Με μία πιο προσεκτική ματιά όμως παρατηρούμε ότι πως τα δύο αυτά λειτουργούν ως μεταπτώσεις ενός διπολικού. Η ελπίδα εναλλάσσεται συνεχώς και μεταπίπτει στο βασικό ερώτημα: «κι αν;». Κι αν μας διώξουν, κι αν χρεοκοπήσουμε; Όσο περνάν οι μέρες, ο κόσμος δείχνει να έχει αποφασίσει πως δεν έχει κάτι να χάσει. Τη μία πολιτική την ξέρει. Την ακολουθούμε 5 χρόνια τώρα. Η άλλη είναι το θελκτικό άγνωστο.

Έτσι, η ηρωίδα της ιστορίας μας το αποφάσισε. Θα διάβαζε τα πολιτικά προγράμματα των κομμάτων. Εν πάση περιπτώσει, είχε σκοπό να ενισχύσει την ελπίδα της με επιχειρήματα. Να αναφωνήσει με μεγάλη ευχαρίστηση: «Να! Γίνεται! Είναι εφαρμόσιμο!». Μάταια όμως. Οι πολιτικές δράσεις δεν υπάρχουν πουθενά καταγεγραμμένες. Τα προγράμματα μοιάζουν με απαντήσεις νεανίδων σε διαγωνισμούς ομορφιάς.

- «Τι θέλετε;»

-«Παγκόσμια ειρήνη».

Το παλιό σύστημα θέλει να διατηρηθεί με νύχια και με δόντια. Αυτό είναι φανερό.

Το καινούργιο ευαγγελίζεται την επιστροφή στο παλιό. Γιατί να αλλάξει εξάλλου; Καλά δεν περνούσαμε;

Και κάπως έτσι η ηρωίδα μας πλησιάζει στην κάλπη. Είναι θυμωμένη με την τρομοκρατία, αηδιασμένη από την ασυδοσία, ακόμη περισσότερο με την αδικία. Θέλει μία κοινωνία ίσων ευκαιριών, ίσης μεταχείρισης, οργανωμένου κράτους, σεβασμού και ποιότητας. Θέλει να φωνάξει σε όλους πως η καταστροφή δεν είναι τα «μνημόνια» ή η «χρεοκοπία». Η καταστροφή είναι ποιοτική, ηθική, αδυσώπητη και πολύ σκοτεινή.

Πλησιάζει στην κάλπη και. Δε θέλει να ψηφίσει άκυρο. Η Δημοκρατία είναι ό, τι της απέμεινε. Μα τι να ψηφίσει; Να το. Το αδύναμο σημείο της. Ο θυμός. Θα πει όχι. Θα ψηφίσει ιδεολογικά. Θα πιστέψει πως αύριο, το μέλλον θα είναι σίγουρα καλύτερο και την επόμενη μέρα θα κάνει κάτι πολύ απλό. Θα πράξει.