Εμείς θα γράφουμε

…Κι έτσι, εμείς θα γράψουμε πάλι τα ποιήματα,

αυτά που σκιαγραφούν την «αύριο».

Θα πούμε την αλήθεια μας, θα καταγράψουμε τα όνειρα:

σκοτεινούς κύκλους ανθρώπων και ξύλινων μεγάλων αετών

στημένοι εναλλάξ σε θέση μυστηριακή,

σε θέση μάχης με τις λάμψεις των άστρων

Θα γράψουμε πάλι τα ποιήματα με τις παλιές λέξεις,

αυτές που λιώνουν κάτω από το φως των αρχαίων κεριών,

κάτω από το άγγιγμα της αιώνιας αφής τους.

Αυτές οι λέξεις.

Που σημαίνουν ήχους άλαλους, απόκληρους,

Ήχους του ηδονοβλεψία

μπρος στη συνουσία της βρόχινης σταγόνας με το παραθύρι σου.

Οι πόρτες της όποιας άνοιξης θα ανοίξουν πλεονασμούς,

Το φως, άλλωστε, δεν παλεύει όπως και η αδιαίρετη ψυχή που βρίσκει πάντα το μονοπάτι της.

Θα γράψουμε τα ποιήματα της τελευταίας ώρας,

όπως κάθε ώρας που μοιάζει τελευταία

όπως κάθε πνοής που μετρά αντίστροφα.

«Η ζωή μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο»

Θα ξεστομίσω πολλά ακόμη κοινότυπα μόνο για να σου μοιάσω,

να μπήξω βαθιά μέσα μου τη βεβαιότητα του θνητού παρόντος

Θέλω όμως, όπως ξυπνώ κι ανοίγω τα μάτια,

Να αγαπώ

Τις φουρτουνιασμένες θάλασσες, τα γυμνά κορμιά

Κι κάθε τι τελευταίο:

Την τελευταία μέρα, το τελευταίο βαγόνι του τρένου,

Εσένα και πάντα εσένα.