Άτιτλο

Όπως χθες έτσι και σήμερα, η ανία με σπρώχνει.
Χασμουριέμαι. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

 Έχω μπει σε ένα δρόμο νέο. Οριοθετημένο και θεοσκότεινο.
Η ανία με παρατηρεί.
Νιώθω την απώλεια του χρόνου σαν κάτι ζεστό.
Ζεστός φόβος και αλλαγή ριπής.
Αυτόματος. Εκλεπτισμένος. Μηχανικός.
Λόγος ασυνάρτητος για τα "έξω".

 Από-στρέφομαι τα "μέσα". Μυρίζουν.

 Ο λόγος πάει να γίνει πραγματικός.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Λίγο πρίν....και λίγο μετά

Image
Όπως και να ‘χει, η επιταγή της εξουσίας βασίζεται στο αδύναμο σημείο μας. Πολλές φορές, είναι δύσκολο να το αναγνωρίσουμε, κι αυτό γιατί το σημείο τούτο χαρακτηρίζεται από μεγάλη ανομοιογένεια ανάμεσα στους πολίτες. Κυρίαρχα, λόγω της καθαρά ταξικής κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε. Οι άρχοντες όμως είναι από μόνοι τους ένας «κήπος» διαφορετικότητας και έτσι , για όλους έχει ο «μπαχτσές». Πώς λοιπόν, απαλλασσόμαστε από το αδύναμο σημείο; Πώς μπορεί η επιλογή μας εμπρός από την κάλπη να μην στηρίζεται στο θυμικό μας; Είναι σώφρον να ψηφίζει κανείς λογικά και ανεξάρτητα από το πώς αισθάνεται; Ή μήπως τελικά, το συναίσθημα είναι ο καλύτερος σύμβουλος; Ίσως κάπου στη μέση είναι η αλήθεια. Σήμερα, μας ενημερώνουν ότι αναμετρώνται δύο συναισθήματα: ο φόβος και η ελπίδα. Ή ακόμη χειρότερα, θα μπορούσε κανείς να διαβάσει τις συνεπαγωγές και στις δύο ρητορικές. Η μία είναι ξεκάθαρη: ο φόβος εξόδου από την Ευρώπη και χρεωκοπία και η δεύτερη επίσης: η ελπίδα για ελάφρυνση του χρέους και...
Read more

Η έρημος και το δωμάτιο

Image
Η σιωπή ρέει άφθονη αυτό το μαγιάτικο βράδυ. Η βροχή των προηγούμενων ημερών έχει αφήσει τα σημάδια της στον αέρα, η υγρασία και τα προεόρτια του καλοκαιριού περιδιαβαίνουν έξω από το μπαλκόνι μου και η Αθήνα, πόλη ολοζώντανη, πλέει ατέρμονα στο χρόνο. Όλον αυτόν τον καιρό περίμενα υπομονετικά αυτό το μαγιάτικο βράδυ. Με είχε κυριεύσει, βλέπετε, μιαν ασκητική σιωπή, απαραίτητη καθώς διέσχιζα σιγά-σιγά την έρημο. Είναι πρωτόγνωρο να αισθάνεται κανείς μοναξιά, το αποτράβηγμα από τα «εγκόσμια», μέσα στον «κόσμο». Να περικυκλώνεται από χιλιάδες ανθρώπους που δρουν και βρίσκονται κοντά του, ακόμη και των λιγότερων, «δικών» του [i] ανθρώπων και να νιώθει έναν λεπτό, σχεδόν διάφανο μανδύα να τον κρατά μακριά από τη δράση. Παρατηρεί, αφουγκράζεται, στέκεται στον χρόνο αλλά δεν συνδέεται, δεν ακουμπά. Ταυτόχρονα, προχωρά παράλληλα και διασχίζει το δικό του δρόμο. Η έρημος ήταν μια δύσκολη μα εξαιρετικά χρήσιμη, όπως αποδείχθηκε, εμπειρία. Ίσως γιατί η εκκωφαντική ξηρασία και το θανα...
Read more

Εμείς θα γράφουμε

Image
…Κι έτσι, εμείς θα γράψουμε πάλι τα ποιήματα, αυτά που σκιαγραφούν την «αύριο». Θα πούμε την αλήθεια μας, θα καταγράψουμε τα όνειρα: σκοτεινούς κύκλους ανθρώπων και ξύλινων μεγάλων αετών στημένοι εναλλάξ σε θέση μυστηριακή, σε θέση μάχης με τις λάμψεις των άστρων Θα γράψουμε πάλι τα ποιήματα με τις παλιές λέξεις, αυτές που λιώνουν κάτω από το φως των αρχαίων κεριών, κάτω από το άγγιγμα της αιώνιας αφής τους. Αυτές οι λέξεις. Που σημαίνουν ήχους άλαλους, απόκληρους, Ήχους του ηδονοβλεψία μπρος στη συνουσία της βρόχινης σταγόνας με το παραθύρι σου. Οι πόρτες της όποιας άνοιξης θα ανοίξουν πλεονασμούς, Το φως, άλλωστε, δεν παλεύει όπως και η αδιαίρετη ψυχή που βρίσκει πάντα το μονοπάτι της. Θα γράψουμε τα ποιήματα της τελευταίας ώρας, όπως κάθε ώρας που μοιάζει τελευταία όπως κάθε πνοής που μετρά αντίστροφα. «Η ζωή μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο» Θα ξεστομίσω πολλά ακόμη κοινότυπα μόνο για να σου μοιάσω, να μπήξω βαθιά μέσα μου ...
Read more