Posts

Showing posts from January, 2014

Is this your final round?

Image
Η   συγγνώμη ήρθε πολύ αργότερα. Είχε πια καταλαγιάσει το κύμα. Στα έξω, ένιωθε δυνατός. Στα μέσα, μόνος. Η δύναμη ήταν δική του. Σώπασε όπως όλα τα όντα. Συρρικνώθηκε μέσα στην καιόμενη βάτο. (Αυτόματο) Πώς λειτουργείς; Ίσα που αχνοφαίνεσαι στη νύχτα. Σαν από τότε που ήταν παιδί, το χειρότερο ήταν να ματώσει το γόνατό του. Απορείς; Μάζεψε τα και φύγε. Ήταν αναμενόμενο όπως ο θάνατος. Ο μικρός. Της στιγμής. Πώς λειτουργείς; «Με λόγο». Απάντησε κοφτά. Σύσσωμη η ύλη του έγινε στάχτη. Σε έτερο χρόνο. Όταν πια δεν καταλάβαινε. (Αυτόματο) Η πτώση είναι ξεκάθαρη. Τη νιώθει όταν ακουμπά στη λάσπη. Ζητά τη συγχώρεση μα είναι αργά. Ζητά τα πάντα, όταν φτάνει στο τέλος. Το τέλος είναι σχεδόν κωμικό. Ένα αστείο, από αυτά που λες όταν μεθάς. (επιτήδευση) Είναι επιτηδευμένα όμορφος. Είναι επιτηδευμένα άδειος. Είναι επιτηδευμένα απαθής. Είναι αποκαμωμένος.  Πονοκέφαλος. Είναι σίγουρος. Είναι αποφασισμένος. Είναι ψεύτικος. Είναι αληθινός. Είναι. Χ

55 τμ

Πενήντα πέντε τετραγωνικά είναι το σπίτι μου, ένα μικρό δυάρι κάτω από τον Υμηττό. Οι εξωτερικοί του τοίχοι ορθώνονται με μόνη λειτουργία αυτή της από-μόνωσης, της προστασίας από τους «καιρούς». Οι εσωτερικοί του τοίχοι διαμερίζουν τον αέρα μου κι αυτός, ως ύπουλο ρευστό, αναμιγνύεται με τον ιδρώτα και τα δάκρυά μου. Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη. Πενήντα πέντε τετραγωνικά και είκοσι εννέα χρονών. Ετοιμάζομαι να αποκτήσω το πρώτο μου σαλόνι κι αυτός ο καναπές έχει καταφέρει να βάλει σε σειρά το χάος που εκτυλίσσεται μέσα μου. Ένας καναπές, μία τηλεόραση, ένα κρεβάτι, το πιάνο, τα βιβλία μου, είμαι όλη εδώ. Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη κι αναρωτιέμαι αν είμαι χαμένη. Αν μαζί με όλους της γενιάς μου έχω χαθεί στη δίνη. Σιωπώ, είμαι άλλωστε μόνη μου και η ιδέα να μιλήσω φωναχτά με τρομάζει. Αφουγκράζομαι τη νύχτα και περιμένω υπομονετικά τον ήχο του επόμενου ασανσέρ, των κλειδιών, της πόρτας που θα  ανοίξει και μετά θα κλείσει. «Ο χρόνος είναι αμείλικτος» σκέφτομαι. Εγώ μπροστά σ