Posts

Showing posts from June, 2014

Αιχμή

Ο χρόνος απαιτεί πάντα μία ερμηνεία. Μα τί φαιδρή πραγματικότητα,  όταν ξέρεις οτι κι αυτός είναι ψεμα; Η ερμηνεία είναι μία φυλακή. Έχει σχήμα, δεν είναι αόρατη,  είναι δική σου, είναι των άλλων Δες αυτό: είναι μάταιο Επίλεξε το θάνατο της γραμμικής ακολουθίας και των επεισοδίων, η ελευθερία είναι κοντά Γίνε το απόλυτο κενό  Τίποτα (μα τίποτα) δεν έχει τελειώσει

Φυσικό ανάλογο

Και ψάχνω απεγνωσμένα δικλείδες ασφαλείας. Όσο όμως προχωρώ στο βάθος των πραγμάτων, τόσο μεγαλύτερο κενό διαπιστώνω. Η ακραία συμπεριφορά θα μπορούσε να αποδοθεί στην έλλειψη παιδείας και , εν μέρει, έτσι συμβαίνει. Οι πρώτες όμως δικλείδες ασφαλείας μπαίνουν όταν οι άναρθρες κραυγές ενός μωρού γίνονται λέξεις: μπαμπά, μαμά. Μετά ενεργοποιείται η λειτουργία της μίμησης και η απορρόφηση της πληροφορίας. Χτίζουμε την προσωπικότητά μας, βαθαίνουμε τις λειτουργίες του εγκεφάλου μας σε μία στείρα παιδεία. Μα ο άνθρωπος είναι ζώ-ον μιμητικό. Κι είναι τόσο ουσιώδες αυτό καθώς παρατηρούμε την «ανακύκλωση» προβληματικών φαινομένων σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. Κι όμως, όπως χτίζουμε το ατομικό μας «παρών», έτσι δομείται και η κοινωνία μας. Είμαστε τα όργανα ενός ζωντανού οργανισμού. Και δρούμε ανταγωνιστικά. Ναι, δεν είναι αφύσικο. Στη ζωή δε μας δίνονται ίσες ευκαιρίες. Η κοινωνία δικαιώνει την πυγμή, την «επιβίωση». Ο ατομισμός υπερτερεί. Ψάχνω να βρω απεγνωσμένα

Σε ένα δωμάτιο [die]

Μέχρι τώρα έχω πεθάνει δύο φορές.  Την πρώτη δε το κατάλαβα.  Αναστήθηκα με αποφάσεις. Τη δεύτερη-- Τη δεύτερη πέθαινα με ρυθμό. Το έβλεπα καθαρά, το ένιωθα μέσα μου. Κάθε φορά και πιο κοντά στην άβυσσο, στις όχθες του θολού ποταμού που μυρίζει ψυχές. Το πτώμα μου σύρθηκε κι αφέθηκε πάνω στους απαλούς κυματισμούς. Κι εγώ, ακόμη και τότε, ασελγούσα πάνω του. Τα μάτια δεν τα έκλεισα ποτέ, ούτε τα ρουθούνια. Έζεχνε μεταλλικό ψ|αίμα-- Αναστήθηκα. Αυτή τη φορά με θέσεις.