into-your-light

Το "έξω" Συμπεριλαμβανομένων πολλών σχημάτων  στην ίδια μοίρα με το φως και τη γωνία  επιλέγουμε τους όγκους. Κι όπως αυτοί εμπεριέχονται στον αέρα,  μεταβάλλονται σε αναλογία με την εντύπωση. Απείρως πιο στοχαστικό περιμένουμε να είναι το "μέσα". Σε γενικές γραμμές είναι μάταιο να λυτρωνόμαστε κάθε φορά που αυτό βγαίνει στην επιφάνεια. Ίσως τη νιοστή φορά απλώς να διαγνώσκεται σαν σύμπτωμα του πυρετού, τη ναυτία ή τον έμετο. Ή ακόμη σαν την ενέργεια μιας δόνησης που εκλύεται. Η ενέργεια δεν είναι ορατή. Ακούγεται; Το "μέσα" μου δεν έχει όγκο. Η "όψη" του θέλει τα άλλα σου μάτια.

This is the place where all the mountains are gone. I'm sleeping and I'm writing on my sheets. The words are lost as my finger is reluctant to obey the paradox of this secret pact. This is the place where all the light is gone. It follows the mountains as it follows my self. ................................................................. And then again the light in my room is getting stronger. The light in me is not yours anymore. I should change the titles. I should change the rules. Fear is desire. It's there till every thought becomes a possibility. this is the time when i write with a red pen. I never plan this right.

Ο χρόνος απαιτεί πάντα μία ερμηνεία. Μα τί φαιδρή πραγματικότητα,  όταν ξέρεις οτι κι αυτός είναι ψεμα; Η ερμηνεία είναι μία φυλακή. Έχει σχήμα, δεν είναι αόρατη,  είναι δική σου, είναι των άλλων Δες αυτό: είναι μάταιο Επίλεξε το θάνατο της γραμμικής ακολουθίας και των επεισοδίων, η ελευθερία είναι κοντά Γίνε το απόλυτο κενό  Τίποτα (μα τίποτα) δεν έχει τελειώσει

Και ψάχνω απεγνωσμένα δικλείδες ασφαλείας. Όσο όμως προχωρώ στο βάθος των πραγμάτων, τόσο μεγαλύτερο κενό διαπιστώνω. Η ακραία συμπεριφορά θα μπορούσε να αποδοθεί στην έλλειψη παιδείας και , εν μέρει, έτσι συμβαίνει. Οι πρώτες όμως δικλείδες ασφαλείας μπαίνουν όταν οι άναρθρες κραυγές ενός μωρού γίνονται λέξεις: μπαμπά, μαμά. Μετά ενεργοποιείται η λειτουργία της μίμησης και η απορρόφηση της πληροφορίας. Χτίζουμε την προσωπικότητά μας, βαθαίνουμε τις λειτουργίες του εγκεφάλου μας σε μία στείρα παιδεία. Μα ο άνθρωπος είναι ζώ-ον μιμητικό. Κι είναι τόσο ουσιώδες αυτό καθώς παρατηρούμε την «ανακύκλωση» προβληματικών φαινομένων σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. Κι όμως, όπως χτίζουμε το ατομικό μας «παρών», έτσι δομείται και η κοινωνία μας. Είμαστε τα όργανα ενός ζωντανού οργανισμού. Και δρούμε ανταγωνιστικά. Ναι, δεν είναι αφύσικο. Στη ζωή δε μας δίνονται ίσες ευκαιρίες. Η κοινωνία δικαιώνει την πυγμή, την «επιβίωση». Ο ατομισμός υπερτερεί. Ψάχνω να βρω απεγνωσμένα

Μέχρι τώρα έχω πεθάνει δύο φορές.  Την πρώτη δε το κατάλαβα.  Αναστήθηκα με αποφάσεις. Τη δεύτερη-- Τη δεύτερη πέθαινα με ρυθμό. Το έβλεπα καθαρά, το ένιωθα μέσα μου. Κάθε φορά και πιο κοντά στην άβυσσο, στις όχθες του θολού ποταμού που μυρίζει ψυχές. Το πτώμα μου σύρθηκε κι αφέθηκε πάνω στους απαλούς κυματισμούς. Κι εγώ, ακόμη και τότε, ασελγούσα πάνω του. Τα μάτια δεν τα έκλεισα ποτέ, ούτε τα ρουθούνια. Έζεχνε μεταλλικό ψ|αίμα-- Αναστήθηκα. Αυτή τη φορά με θέσεις.

Thus, I sealed my lips. My hands hung from my body like twigs of a weeping willow. I looked straight across men.  They didn't have colour any more, not even a shape. There was no longer a line, a form, a substance. I could see the air inside them. Thus, I sealed my eyes. I smelled the molecules.  I followed the line of a converged horizon. In me. The moment resembled the light. My soul overflowed with anger,  With chronic fever Everything came back to normal, but the prism was no longer my self. I looked from outside to the inside and my eyeballs touched the ashes. 

Όπως χθες έτσι και σήμερα, η ανία με σπρώχνει. Χασμουριέμαι. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Έχω μπει σε ένα δρόμο νέο. Οριοθετημένο και θεοσκότεινο. Η ανία με παρατηρεί. Νιώθω την απώλεια του χρόνου σαν κάτι ζεστό. Ζεστός φόβος και αλλαγή ριπής. Αυτόματος. Εκλεπτισμένος. Μηχανικός. Λόγος ασυνάρτητος για τα "έξω". Από-στρέφομαι τα "μέσα". Μυρίζουν. Ο λόγος πάει να γίνει πραγματικός.

I stand before you and I glow but I am your blurry sun. My haze obscures your ultimate function It cuts my guidance  into quantum leaves of abstract light. How to concur the right to be defeated How do I get the continuity of the flow of my passionate energy  The only thing that stands between you and me is Ego. I am your blurry sun. I will shine without self. 

Ντύνεσαι άλλος, γδύνεσαι ο εαυτός σου Θέλει θάρρος και αλήθεια να δείς το ψέμα σου. Βασίζεσαι στις πολλές αναπνοές και χάνεις τον στεναγμό σου Μην απορείς...ζεις στην απόρροια απλών μεταβολών της πίεσης, Απλών περιοχών ενοχής, απλών περιστατικών και χρονικών ακολουθιών. Η αντίληψη περιορίζεται σε σκέψεις επιβίωσης μα ντύνεσαι μέλλον, Ντύνεσαι περίστροφο, ντύνεσαι "πρέπει" που μοιάζουν με σφαίρες. Η μοίρα δε γυμνώνει το ψέμα σου. Σε αφήνει και το ζεις. Ντύνεσαι μαύρο, μα γδύνεσαι φωτιά.  Οι λέξεις εγκαταλείπουν το παιχνίδι τους.  Εσύ εγκαταλείπεις το είναι σου Ντύνεσαι άλλος, μα γδύνεσαι ο εαυτός σου. 

Στοχεύω στην αλλαγή. Να πάψω να υπηρετώ την αμοιβαδική μου ύπαρξη  και να υψωθώ μπροστά σε μη αναμενόμενες προσδοκίες. Να αγαπήσω τον εαυτό μου, όχι μόνο ενστικτωδώς, μα με θέρμη: λογική και ρέουσα

Η   συγγνώμη ήρθε πολύ αργότερα. Είχε πια καταλαγιάσει το κύμα. Στα έξω, ένιωθε δυνατός. Στα μέσα, μόνος. Η δύναμη ήταν δική του. Σώπασε όπως όλα τα όντα. Συρρικνώθηκε μέσα στην καιόμενη βάτο. (Αυτόματο) Πώς λειτουργείς; Ίσα που αχνοφαίνεσαι στη νύχτα. Σαν από τότε που ήταν παιδί, το χειρότερο ήταν να ματώσει το γόνατό του. Απορείς; Μάζεψε τα και φύγε. Ήταν αναμενόμενο όπως ο θάνατος. Ο μικρός. Της στιγμής. Πώς λειτουργείς; «Με λόγο». Απάντησε κοφτά. Σύσσωμη η ύλη του έγινε στάχτη. Σε έτερο χρόνο. Όταν πια δεν καταλάβαινε. (Αυτόματο) Η πτώση είναι ξεκάθαρη. Τη νιώθει όταν ακουμπά στη λάσπη. Ζητά τη συγχώρεση μα είναι αργά. Ζητά τα πάντα, όταν φτάνει στο τέλος. Το τέλος είναι σχεδόν κωμικό. Ένα αστείο, από αυτά που λες όταν μεθάς. (επιτήδευση) Είναι επιτηδευμένα όμορφος. Είναι επιτηδευμένα άδειος. Είναι επιτηδευμένα απαθής. Είναι αποκαμωμένος.  Πονοκέφαλος. Είναι σίγουρος. Είναι αποφασισμένος. Είναι ψεύτικος. Είναι αληθινός. Είναι. Χ

Πενήντα πέντε τετραγωνικά είναι το σπίτι μου, ένα μικρό δυάρι κάτω από τον Υμηττό. Οι εξωτερικοί του τοίχοι ορθώνονται με μόνη λειτουργία αυτή της από-μόνωσης, της προστασίας από τους «καιρούς». Οι εσωτερικοί του τοίχοι διαμερίζουν τον αέρα μου κι αυτός, ως ύπουλο ρευστό, αναμιγνύεται με τον ιδρώτα και τα δάκρυά μου. Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη. Πενήντα πέντε τετραγωνικά και είκοσι εννέα χρονών. Ετοιμάζομαι να αποκτήσω το πρώτο μου σαλόνι κι αυτός ο καναπές έχει καταφέρει να βάλει σε σειρά το χάος που εκτυλίσσεται μέσα μου. Ένας καναπές, μία τηλεόραση, ένα κρεβάτι, το πιάνο, τα βιβλία μου, είμαι όλη εδώ. Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη κι αναρωτιέμαι αν είμαι χαμένη. Αν μαζί με όλους της γενιάς μου έχω χαθεί στη δίνη. Σιωπώ, είμαι άλλωστε μόνη μου και η ιδέα να μιλήσω φωναχτά με τρομάζει. Αφουγκράζομαι τη νύχτα και περιμένω υπομονετικά τον ήχο του επόμενου ασανσέρ, των κλειδιών, της πόρτας που θα  ανοίξει και μετά θα κλείσει. «Ο χρόνος είναι αμείλικτος» σκέφτομαι. Εγώ μπροστά σ