Άτιτλο

Όπως χθες έτσι και σήμερα, η ανία με σπρώχνει.
Χασμουριέμαι. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

 Έχω μπει σε ένα δρόμο νέο. Οριοθετημένο και θεοσκότεινο.
Η ανία με παρατηρεί.
Νιώθω την απώλεια του χρόνου σαν κάτι ζεστό.
Ζεστός φόβος και αλλαγή ριπής.
Αυτόματος. Εκλεπτισμένος. Μηχανικός.
Λόγος ασυνάρτητος για τα "έξω".

 Από-στρέφομαι τα "μέσα". Μυρίζουν.

 Ο λόγος πάει να γίνει πραγματικός.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Η έρημος και το δωμάτιο

Image
Η σιωπή ρέει άφθονη αυτό το μαγιάτικο βράδυ. Η βροχή των προηγούμενων ημερών έχει αφήσει τα σημάδια της στον αέρα, η υγρασία και τα προεόρτια του καλοκαιριού περιδιαβαίνουν έξω από το μπαλκόνι μου και η Αθήνα, πόλη ολοζώντανη, πλέει ατέρμονα στο χρόνο. Όλον αυτόν τον καιρό περίμενα υπομονετικά αυτό το μαγιάτικο βράδυ. Με είχε κυριεύσει, βλέπετε, μιαν ασκητική σιωπή, απαραίτητη καθώς διέσχιζα σιγά-σιγά την έρημο. Είναι πρωτόγνωρο να αισθάνεται κανείς μοναξιά, το αποτράβηγμα από τα «εγκόσμια», μέσα στον «κόσμο». Να περικυκλώνεται από χιλιάδες ανθρώπους που δρουν και βρίσκονται κοντά του, ακόμη και των λιγότερων, «δικών» του [i] ανθρώπων και να νιώθει έναν λεπτό, σχεδόν διάφανο μανδύα να τον κρατά μακριά από τη δράση. Παρατηρεί, αφουγκράζεται, στέκεται στον χρόνο αλλά δεν συνδέεται, δεν ακουμπά. Ταυτόχρονα, προχωρά παράλληλα και διασχίζει το δικό του δρόμο. Η έρημος ήταν μια δύσκολη μα εξαιρετικά χρήσιμη, όπως αποδείχθηκε, εμπειρία. Ίσως γιατί η εκκωφαντική ξηρασία και το θανα
Read more

Is this your final round?

Image
Η   συγγνώμη ήρθε πολύ αργότερα. Είχε πια καταλαγιάσει το κύμα. Στα έξω, ένιωθε δυνατός. Στα μέσα, μόνος. Η δύναμη ήταν δική του. Σώπασε όπως όλα τα όντα. Συρρικνώθηκε μέσα στην καιόμενη βάτο. (Αυτόματο) Πώς λειτουργείς; Ίσα που αχνοφαίνεσαι στη νύχτα. Σαν από τότε που ήταν παιδί, το χειρότερο ήταν να ματώσει το γόνατό του. Απορείς; Μάζεψε τα και φύγε. Ήταν αναμενόμενο όπως ο θάνατος. Ο μικρός. Της στιγμής. Πώς λειτουργείς; «Με λόγο». Απάντησε κοφτά. Σύσσωμη η ύλη του έγινε στάχτη. Σε έτερο χρόνο. Όταν πια δεν καταλάβαινε. (Αυτόματο) Η πτώση είναι ξεκάθαρη. Τη νιώθει όταν ακουμπά στη λάσπη. Ζητά τη συγχώρεση μα είναι αργά. Ζητά τα πάντα, όταν φτάνει στο τέλος. Το τέλος είναι σχεδόν κωμικό. Ένα αστείο, από αυτά που λες όταν μεθάς. (επιτήδευση) Είναι επιτηδευμένα όμορφος. Είναι επιτηδευμένα άδειος. Είναι επιτηδευμένα απαθής. Είναι αποκαμωμένος.  Πονοκέφαλος. Είναι σίγουρος. Είναι αποφασισμένος. Είναι ψεύτικος. Είναι αληθινός. Είναι. Χ
Read more

Υπό το πρίσμα

Image
«Τα βουνά έχουν ψηλώσει πια για μένα, εσείς τώρα πρέπει να τα ανεβείτε» Συν-πεζοπόρος κάπου στο Δυτικό Μαίναλο, ετών 70 Υπό το πρίσμα της άνοιξης, βρέθηκα μπροστά σε μία ανεμώνα. Ήταν κατακόκκινη και ψηλή, λεπτή, κεχαριτωμένη. Κομμένη από τη ρίζα της Μου φάνηκε κάπως βασανισμένη κι όταν γύρισα στο σπίτι πότισα την ορχιδέα μου με ευλάβεια μυστική. Ένιωσα, τότε, τον αέρα μέσα στο σαλόνι να την αγκαλιάζει, θαρρείς και το πρόσταγμα ήταν ολόκληρη η φύση να συμπεριφερθεί σαν μάνα. Υπό το πρίσμα της άνοιξης, κρατώντας πολύ προσεκτικά την επιθυμία μου, Έσκυψα και την φίλησα. Η ορχιδέα μου χαμογέλασε, είμαι σχεδόν σίγουρη πως χάρηκε βαθιά. Κι εγώ γαλήνεψα, υπό το πρίσμα της άνοιξης. Κι ας βρέθηκα στα προχθές σε μια χιονισμένη πλαγιά. Ο χειμώνας, ένιωθα, πως είχε ήδη χάσει. Η οργή μου είχε καταλαγιάσει, κι έφτανε μόνον αυτό το βουνό να τη δαμάσει Να με δαμάσει, κι ας ανέμιζαν τα μαλλιά μου κι η ελευθερία μου. Να με δαμάσει στους σχετικούς αυτούς χρό
Read more