Posts

Showing posts from June, 2015

Και ξεχνούν

Image
Picasso "The three dancers" Και ξεχνούν όσοι με πάτησαν  πως είμαι σώμα ιερό  και πως τα πόδια τους μυρίζουν άνοιξη Η γης φτιάχνεται από χώμα ανθρώπινο Η μυρωδιά της βροχής είναι οι ψυχές που δίψασαν και πίνουν από τις ρίζες των δέντρων συλλέγουν το θεόσταλτο, εφραίνονται κι αγαλλιάζουν Σηκώνουν απο μόνες τους λουλούδια με χρώματα, μαβιά, μπλέ ή άσπρα,  κι εγώ στέκομαι εμπρός τους, μπρος στο θρήνο,  στο μονότονο ημίτονο του γοερού στη λύτρωση, στην αναγέννηση  και ξεχνούν όσοι με πάτησαν  πως κοιμηθήκαμε αγκαλιά πως ξυπνήσαμε με γέλια,  με έρωτα για τη ζωή μα με συνθήκη Τη συνθήκη της "ήττας" ή της "νίκης" μας, εδώ, κι εμείς, οι χαμένοι των αιώνων  οι ποιητές της ύλης μας, εδώ, κι εμείς, οι νικητές. Που σπάμε τις θλίψες  και  πυρπολούμε τα όρια. Είμαστε ίδιοι, ισότιμοι, μικροί  ασήμαντοι, συμπαντικοί  δύσκολοι, βαρετοί  γεννημένοι για τα πάντα, και καρφωμένοι στις θύμησες. Και ξεχνούν

Να είσαι ο εαυτός σου.

Image
Αυτό το κείμενο διαβάζεται με αυτό το κομμάτι. https://www.youtube.com/watch?v=s2VzLn6DMCE   Αν μπορούσαμε κάποτε να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας, μόνο καλά θα είχαμε να πούμε. Το υποστηρίζουμε, βλέπεις, με νύχια και με δόντια. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με αυτόν, δεν αποφεύγεται. Υπάρχουν δύο λογιών άνθρωποι. Όλοι ζουν μέσα σε ένα κουτί. Και χτυπιούνται με τη μοίρα τους (η μοίρα είναι τα τοιχώματα). Κάποιοι ζουν για πάντα εκεί, κάποιοι σπάνε τα τοιχώματα, και βρίσκουν τον εαυτό τους σε μεγαλύτερο κουτί. Για να σπάσεις τα τοιχώματα θέλει θάρρος. Για να ανακαλύψεις ότι ζεις σε μεγαλύτερο κουτί, θέλει αποδοχή, και μεγαλοψυχία. Η αποδοχή συνεπάγεται τη μεγαλοψυχία. Και τούμπαλιν, αυτό που λέμε στα μαθηματικά, διπλή συνεπαγωγή. Η μεγαλοψυχία προϋποθέτει το θάρρος… Χάθηκα… Η αποδοχή της φύσης μας, η ανάγκη της μοίρας, η ζωή η ίδια θέλει ανοιχτή καρδιά. Υπάρχει όμως και η παγίδα (γιατί πάντα υπάρχει μία παγίδα). Η ανοιχτή καρδιά δέχεται πιο εύκολα χτυπήματα. Είναι η μοίρα

Βουτιά (18-11-2001)

Image
Ετών 17 και 3 μήνες Είμαι μόνη, κλαίω και ακούω το αναφυλητό μου κλαίω και το δάκρυ μου καίει τα όνειρα κρατώ στο χέρι τη δύναμη του κόσμου τη ρίχνω...και καταστρέφω τ' αστέρια Σκοτάδι...απόλυτη σιωπή...θανάτος και ζωή σε ένα φως κρατώ στο χέρι μου την ανύπαρκτη αγάπη που χάνεται  και μένω μόνη ατελείωτη και λίγη σε έναν κόσμο ασχημο μόνη, πέφτω κάτω, πεθαίνω, ανασταίνομαι κι αρχίζω απ' την αρχή Φιλώ τον αέρα, αυτός έμεινε, κι αφήνομαι μετέωρη θα μπορούσα να πετάξω μα δεν έχω φτερά κάνω να πιάσω το άγνωστο και γλυστρά σ' αγαπώ, μα τί αγαπώ; Μόνη, είμαι μόνη, είμαι μόνη Φιλώ τη ζέστη, χτυπώ το ανύπαρκτο και χτυπώ εμένα Δε φεύγω, δε μένω, ζω και μετά δε ζω Σήμερα έκλαψα για μένα...για ποιόν; πού; Είμαι μόνη, δε με ξέρει κανείς... πέφτω στο κενό, σε σένα,  πέφτω στ' αστέρια και καίγομαι πατέρα μου φύγε, μητέρα μου φύγε, πέφτω σε σας, φύγετε Κρατώ τη γραφή και γράφω, μα τί γράφω; Σε σένα που δε με ακούς, δε με αγγίζεις,