Να είσαι ο εαυτός σου.

Αυτό το κείμενο διαβάζεται με αυτό το κομμάτι.
https://www.youtube.com/watch?v=s2VzLn6DMCE 

Αν μπορούσαμε κάποτε να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας, μόνο καλά θα είχαμε να πούμε. Το υποστηρίζουμε, βλέπεις, με νύχια και με δόντια. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με αυτόν, δεν αποφεύγεται. Υπάρχουν δύο λογιών άνθρωποι. Όλοι ζουν μέσα σε ένα κουτί. Και χτυπιούνται με τη μοίρα τους (η μοίρα είναι τα τοιχώματα). Κάποιοι ζουν για πάντα εκεί, κάποιοι σπάνε τα τοιχώματα, και βρίσκουν τον εαυτό τους σε μεγαλύτερο κουτί. Για να σπάσεις τα τοιχώματα θέλει θάρρος. Για να ανακαλύψεις ότι ζεις σε μεγαλύτερο κουτί, θέλει αποδοχή, και μεγαλοψυχία. Η αποδοχή συνεπάγεται τη μεγαλοψυχία. Και τούμπαλιν, αυτό που λέμε στα μαθηματικά, διπλή συνεπαγωγή. Η μεγαλοψυχία προϋποθέτει το θάρρος… Χάθηκα…

Η αποδοχή της φύσης μας, η ανάγκη της μοίρας, η ζωή η ίδια θέλει ανοιχτή καρδιά.

Υπάρχει όμως και η παγίδα (γιατί πάντα υπάρχει μία παγίδα). Η ανοιχτή καρδιά δέχεται πιο εύκολα χτυπήματα. Είναι η μοίρα της τέτοια.

Υπάρχουν και αυτοί που θα πουν ότι δεν υπάρχει μοίρα. Ότι τη φτιάχνουμε εμείς. Δηλαδή το κουτί. Το εύρος ποικίλει, το μέγεθος αγνοείται, στην καλύτερη περίπτωση μεταβάλλεται. Ο πατέρας μου λέει πως τα πράγματα είναι απλά. Όσο πιο πολύ τα περιπλέκεις, τόσο περισσότερο δυστυχείς. Εγώ πάλι λέω ότι τα πράγματα είναι απλά μέχρι εκεί που μπορείς να τα δεις έτσι. Η ζωή είναι videogame και έχει πίστες. Η μετάβαση δεν είναι εύκολη. Μπορείς να αποσπαστείς εύκολα. Η δουλειά, η οικογένεια, οι υποχρεώσεις, δε σου αφήνουν καθόλου χρόνο να δεις τη μεταβολή. Γιατί αυτή γίνεται, νομοτελειακά.

Να είσαι ο εαυτός σου λένε. Ξέρεις ποιος είσαι; Μπορείς να αμφιβάλλεις πάντα; Και τέλος πάντων, αλλάζεις; Πότε, πώς και τι είναι αυτό που αλλάζει;

Αλλάζεις. Μόνος σου. Κανείς δεν μπορεί να το κάνει για σένα. Αλλάζεις όταν μπορείς να προσλάβεις καινούργια δεδομένα. Και είναι πιθανό να μη μπορούν όλοι. Θέλει κι αυτό ανοιχτή καρδιά. Που πληγώνεται. Και θέλει θάρρος, μεγαλοψυχία, και τα δύο μαζί. Εγώ τους λυπάμαι αυτούς που δεν μπορούν. Μένουν μέσα σε ένα ευτυχισμένο σύμπαν. Είναι πάντα ευτυχισμένοι.

Για να αλλάξεις, και αυτό είναι νόμος, θέλει να δεις πολύ βαθιά μέσα σου. Και το ευχάριστο και το δυσάρεστο. Και το κυριότερο, δε χρειάζεται να είσαι έτοιμος γι’ αυτό, η μοίρα, το κουτί που σπας, δε θα σε ρωτήσει ποτέ. Μετά κοιτάς πίσω και το διαπιστώνεις. «Δεν είμαι πια εκεί». «Δεν είμαι πια αυτός». Είμαι άλλος. Όσο πιο κοντά έρχεσαι στη διαδικασία βλέπεις το «τέρας» μέσα του. Το διάολό σου. Τον αγαπάς. Έχεις μόνο καλά να πεις γι’ αυτόν. Με αυτόν ξυπνάς και κοιμάσαι και δεν τον αποφεύγεις.

Και μετά κοιτάς τους άλλους. Πόσο κοντά έφτασες στους άλλους και πόσο μακριά είσαι από αυτούς. Κι αν είδες το δικό τους «τέρας». Και μένουν αυτοί που σε αντέχουν. Και μένεις με αυτούς που αντέχεις.Mε ανοιχτή καρδιά. Πάντα με ανοιχτή καρδιά στο άγνωστο. Μέχρι την επόμενη πίστα.

Υ.Γ. 1 Είπα να γράψω κάτι εύκολο. Κι αυτό είναι αυτάρεσκο σχόλιο.

Υ.Γ. 2 Το παραπάνω ξεκίνησε ως ερωτικό γράμμα. Μάλιστα.