Βουτιά (18-11-2001)






















Ετών 17 και 3 μήνες

Είμαι μόνη, κλαίω και ακούω το αναφυλητό μου
κλαίω και το δάκρυ μου καίει τα όνειρα
κρατώ στο χέρι τη δύναμη του κόσμου
τη ρίχνω...και καταστρέφω τ' αστέρια
Σκοτάδι...απόλυτη σιωπή...θανάτος και ζωή σε ένα φως
κρατώ στο χέρι μου την ανύπαρκτη αγάπη που χάνεται 
και μένω μόνη
ατελείωτη και λίγη
σε έναν κόσμο ασχημο
μόνη,
πέφτω κάτω, πεθαίνω, ανασταίνομαι κι αρχίζω απ' την αρχή

Φιλώ τον αέρα, αυτός έμεινε,
κι αφήνομαι μετέωρη
θα μπορούσα να πετάξω μα δεν έχω φτερά
κάνω να πιάσω το άγνωστο και γλυστρά
σ' αγαπώ, μα τί αγαπώ;
Μόνη, είμαι μόνη, είμαι μόνη

Φιλώ τη ζέστη, χτυπώ το ανύπαρκτο και χτυπώ εμένα
Δε φεύγω, δε μένω, ζω και μετά δε ζω
Σήμερα έκλαψα για μένα...για ποιόν; πού;
Είμαι μόνη, δε με ξέρει κανείς...
πέφτω στο κενό, σε σένα, 
πέφτω στ' αστέρια και καίγομαι
πατέρα μου φύγε, μητέρα μου φύγε,
πέφτω σε σας, φύγετε

Κρατώ τη γραφή και γράφω, μα τί γράφω;

Σε σένα που δε με ακούς, δε με αγγίζεις, 
γράφω πως φεύγω
δε με έχεις ανάγκη, δε με έχεις μέσα σου,
πέφτω μέσα σου και με νιώθεις, και με αφήνεις
και με χρήζεις ανόητη.
Σε σένα που μ' ακούς, που με βλέπεις, που με αγγίζεις 
γράφω πως καίγομαι και είμαι μόνη.
Σιγή κι ελευθερία,
γίνομαι στάχτυ, γίνομαι αστέρι, καίω εσένα, καίω εμένα
καίω την αλήθεια φεύγω, φέγγω κρατώ και ελπίζω.

Ελπίζω και νιώθω,
μακρία το κακό, κοντά τον ήλιο. 
Νιώθω να πνίγομαι σε μια θάλασσα από αλήθειες
είμαι μόνη, απελπιστικά μόνη 
πνίγομαι στο σάλιο μου, ξερνώ τα σωθηκά μου
μένω κενή
ξαναγίνομαι χώμα και μένω αυτή
ποιά; και για ποιόν;
για κανέναν, για εκείνον που λείπει, 
για εκείνον που ψάχνει την ψυχή του 
που γίνεται χώμα
και είμαστε μαζί σκουλήκια και λάσπη
"Φύγε μόνη" μου φωνάζει
μα είμαι χώμα και διψώ...

Φίλη μου σε ψάχνω

"Να φύγεις" μου φωνάζει κι εγώ κι εγώ κλαίω
Είμαι μόνη, είμαι φύλλο κίτρινο, άχρηστο και μόνο
είμαι φύλλο που το πατάνε το φθινόπωρο
δεν είμαι αυτή η μορφή μου
είμαι μαύρο χρώμα
ξεσκίζομαι με τα χέρια μου να φύγει η νύχτα
ξεσκίζομαι με τα νύχια μου και πονάω τη νύχτα που έφυγε
το μαυλό μου, υγρό καυστικό
η καρδιά μου, αντλία αμαρτίας
τα μάτια μου, παράθυρο στον κόσμο
τα χέρια μου, κρατήρες με μαύρη λάβα
είμαι γεμάτη λάθη και λάβα
είμαι το τίποτα, γεμάτο με τίποτα
χτυπώ και πονάω, μα είναι ψέμα
Δε νιώθω γιατί υπάρχω μόνο σαν "γιατί"
Δε μετρώ τον πόνο 
μετρώ το δρόμο, τα εμπόδια και τις πέτρες
είμαι πέτρα και καίγομαι από τον ήλιο
πέφτω, πεθαίνω, ανασταίνομαι
κι αρχίζω από την αρχή, από το χώμα, από το γεμάτο τίποτα

Είναι δώδεκα και φεύγει η ώρα
γράφω για μένα μα θα τα σκίσω όλα
είμαι άνθρωπος μα δεν είμαι τίποτα...
θα τα σκίσω όλα
θα σκίσω την ψυχή μου και θα μείνω να κοιτάω το κενό 
να κοιτάω εσένα, να κοιτάω εμένα 
να τρομάζω με μένα
να πίνω τη νύχτα, να τρώω το ψέμα, να φτύνω την αλήθεια

Γιατί δε μου είπες πως ζω για να φύγω; 
Από την αρχή γι αυτό ήρθα
για να αλλάξω τον κόσμο, να τον κάνω κόκκινο να καίγεται

Δε με αξίζω, δε με νιώθω, δε με κρατώ
Προσεύχομαι μα η προσευχή μου είναι άσχημη
Κάψε με τώρα να γίνω στάχτυ
μπας και λείψω σε μένα
Θα σκοτώσω τις λέξεις, θα τα σκίσω όλα.

Comments

Popular posts from this blog

Η έρημος και το δωμάτιο

Υπό το πρίσμα

Να είσαι ο εαυτός σου.