Posts

Showing posts from 2015

Το "Είμαι" -- Μέρος Ι | The "I am" - Part I

Image
Αποσυντέθηκα Σε κενούς ρεαλισμούς Σε γλοιώδη υγρά και σε ύλη Σε γενικά συμπεράσματα Σε μόρια διάσπαρτα με διάτρητες άμυνες Σε μία μορφή ξενιστή που απολαμβάνει την ουσία μίας απαίδευτης μάζας Ανασυντέθηκα Είμαι πια μία κυματομορφή λευκής ενέργειας Είμαι οι μικρές σταγόνες της βροχής που διαθλούν το φως Έχω, στο φάσμα, πολλά χρώματα Έχω, στον ουρανό, τη δική μου στιγμή Μία στιγμή ένωσης με το διαυγές Έχω μέσα μου μίαν αυγή σταθερή Ένα ζεστό αυγουστιάτικο μεσημέρι Μία γελαστή θάλασσα Υπό-κόσμους από σχήματα σύννεφων ένα μικρό τριαντάφυλλο Όλα στα εντός της μοναδιαίας και εύθραστης κυτταρικής μεμβράνης του "είμαι" όπως ακριβώς αυτό συνθέτει το "όλο" -------------------------------------------------------------------- I was decomposed In empty Realism In slimy liquids and in matter In general conclusions In scattered molecules with perforated defenses In a format of a host enjoying the essence of uneducated masses I was reconstit

Δοκίμιο ή Το φως μέσα μας

Image
Οι ορισμοί Η αίγλη της γλώσσας είναι η ίδια η λειτουργία της. Η γλώσσα ορίζει ακριβώς. Σχηματοποιεί τη σκέψη μας και, κατά συνέπεια, δρομολογεί τις εξελίξεις. Πολλές φορές ωστόσο, η χρήση της δεν αρκεί για να περιγράψουμε συγκεκριμένα (και ίσως ειδικά) κάτι που αισθανόμαστε. Πώς μπορούμε να μορφοποιήσουμε τις σκιές, τις δυναμικές, τις άκρες ή το κύριο σώμα μίας «ουσίας» που δεν έχει υλική υπόσταση, όγκο και διαστάσεις. Λαμβάνει χώρα, λοιπόν, μία «δημιουργική ασάφεια» που περιστρέφεται γύρω από μία κεντρική αίσθηση. Σε κάθε περίπτωση όμως ξέρουμε αυτό που νιώθουμε. Η προβολή Δυστυχώς, η προβολή των αισθημάτων μας στους άλλους, είτε σε πρόσωπα, είτε σε καταστάσεις είτε στα κοινωνικά σύνολα, είναι μία πολυπαραγοντική διαδικασία. Οι κύριες συνιστώσες είναι ο δρών, αυτός που αισθάνεται και ο λαβών, αυτός που δέχεται. Το μέσο προβολής είναι η προσωπικότητά μας. Κατά τη διαδικασία της προβολής δύναται να δημιουργηθούν πολλές στρεβλώσεις. Οι λέξεις δε βοηθούν, το κίνητρο δεν

Φρέσκο αίμα

Image
Ξαπλώνω πάνω στο κρεβάτι και αιμορραγώ Το αίμα έχει απλωθεί στο σεντόνι, έχει μουσκέψει το λευκό ξύλο  και πέφτει Σταγόνα-σταγόνα στο ξύλινο πάτωμα. Είναι φρέσκο αίμα. Αναβρύζει από κάθε πόρο μου. Από τα μάτια, τα αυτιά το δέρμα, το στόμα. Δεν είναι αίμα θανατικό. Είναι φρέσκο. Όπως το νερό της πηγής, όπως το ολόγιομο φεγγάρι του προχθές Κάνω να σηκωθώ μα γλιστρώ. Κάνω να πατήσω στο ξύλο μα κύκλοι ομόκεντροι Από τα δάχτυλα και τις φτέρνες σχηματίζονται, πάνω στον άλικο ζωμό μου. Είναι φρέσκο αίμα. Από τις παλιές και τις νέες πληγές – τα παράσημά μου. Από τους παλιούς και νέους είλωτες που οι κραυγές τους αιμορραγούν μπροστά στα μαστίγια των καιρών. Είναι φρέσκο. Όπως το κύμα της θάλασσας, ο ανθισμένος κάμπος των παιδικών μου χρόνων, Όπως ο ήλιος σαν βγαίνει πίσω από τα σύννεφα για λίγο και κυριαρχεί στη γη Το δωμάτιο είναι σκοτεινό. Οι γρίλιες σημαίνουν λαμπιρίζουσες τελείες   Τρεμοπαίζουν, γελούν και χάνονται τ

Μέσα από τις κόρες των ματιών μου

Image
Εδώ. Σ' ένα μέρος που θα καλώ «φως» Μέσα σε ένα χρώμα που θα καλώ «γυμνό» «Στο πυρ το εξώτερο» Θα ακολουθήσω τις εμπλεκόμενες γραμμές και θα βαφτίσω το σώμα μου Εδώ. Κάπως σαν την αρχή ενός απαλού αγγίγματος Ερωτικού και βασανισμένου Θα ακολουθήσω με το δάχτυλό μου τους χυμούς μου Θα καταταγώ στον πόλεμο της ηδονής Εγώ. Ο στρατιώτης ενός μύθου ατομικού Ενός περάσματος μυστικού Ο κόμπος, της αμαρτωλής Κεχαριτωμένης Μα του γυμνού χρώματος της φύσης του γυμνού σώματος ο έρωτας Θα αναβληθεί Μέσα από τις κόρες των ματιών μου Και θα απελευθερωθεί Το κύμα θα απλωθεί το σώμα θα λαξευθεί και θα περιμένει Εδώ. 

ΙΟΥΛΙΟΣ

Image
Όπως οι απροσάρμοστοι σχηματισμοί των πουλιών στον αέρα, Και τα συνθήματα των σύννεφων (ω! λευκό του οφθαλμού μου) Αυτός ο τόπος, Τόπος ανίερος, ελεύθερος εγωιστής, ένας μοναχικός δαίμονας. Αφημένος στα πάθη του, κυκλωμένος από τις άγριες θάλασσες των νερών και των ανθρώπων. Βράχια. Περικυκλωμένα με ψάρια λειψά, με κύματα πελώρια, με ανέμους που δέρνουν τους χρησμούς. Αυτός ο τόπος, Έρωτας ανεκπλήρωτος, γεννημένος στα έγκατα της συνείδησης, στα πηγάδια του αστραφτερού φωτός. Σαν από θαύμα, ζωντανός νεκρός. Σταθήκαμε. Ο καιρός ζητούσε τις μεγάλες αποφάσεις. Ήμασταν έτοιμοι και με θάρρος. Μπροστά στο τέλος, αρπάξαμε τη μεζούρα της ψυχής και μετρήσαμε το απόθεμα. Ήμασταν όλοι και καθείς ελεύθερος. Οι αλήτες. Οι χαμένοι, οι αυτόχθονες παρανοϊκοί. Οι «λίγοι», στο χώμα θυσία. 

Και ξεχνούν

Image
Picasso "The three dancers" Και ξεχνούν όσοι με πάτησαν  πως είμαι σώμα ιερό  και πως τα πόδια τους μυρίζουν άνοιξη Η γης φτιάχνεται από χώμα ανθρώπινο Η μυρωδιά της βροχής είναι οι ψυχές που δίψασαν και πίνουν από τις ρίζες των δέντρων συλλέγουν το θεόσταλτο, εφραίνονται κι αγαλλιάζουν Σηκώνουν απο μόνες τους λουλούδια με χρώματα, μαβιά, μπλέ ή άσπρα,  κι εγώ στέκομαι εμπρός τους, μπρος στο θρήνο,  στο μονότονο ημίτονο του γοερού στη λύτρωση, στην αναγέννηση  και ξεχνούν όσοι με πάτησαν  πως κοιμηθήκαμε αγκαλιά πως ξυπνήσαμε με γέλια,  με έρωτα για τη ζωή μα με συνθήκη Τη συνθήκη της "ήττας" ή της "νίκης" μας, εδώ, κι εμείς, οι χαμένοι των αιώνων  οι ποιητές της ύλης μας, εδώ, κι εμείς, οι νικητές. Που σπάμε τις θλίψες  και  πυρπολούμε τα όρια. Είμαστε ίδιοι, ισότιμοι, μικροί  ασήμαντοι, συμπαντικοί  δύσκολοι, βαρετοί  γεννημένοι για τα πάντα, και καρφωμένοι στις θύμησες. Και ξεχνούν

Να είσαι ο εαυτός σου.

Image
Αυτό το κείμενο διαβάζεται με αυτό το κομμάτι. https://www.youtube.com/watch?v=s2VzLn6DMCE   Αν μπορούσαμε κάποτε να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας, μόνο καλά θα είχαμε να πούμε. Το υποστηρίζουμε, βλέπεις, με νύχια και με δόντια. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με αυτόν, δεν αποφεύγεται. Υπάρχουν δύο λογιών άνθρωποι. Όλοι ζουν μέσα σε ένα κουτί. Και χτυπιούνται με τη μοίρα τους (η μοίρα είναι τα τοιχώματα). Κάποιοι ζουν για πάντα εκεί, κάποιοι σπάνε τα τοιχώματα, και βρίσκουν τον εαυτό τους σε μεγαλύτερο κουτί. Για να σπάσεις τα τοιχώματα θέλει θάρρος. Για να ανακαλύψεις ότι ζεις σε μεγαλύτερο κουτί, θέλει αποδοχή, και μεγαλοψυχία. Η αποδοχή συνεπάγεται τη μεγαλοψυχία. Και τούμπαλιν, αυτό που λέμε στα μαθηματικά, διπλή συνεπαγωγή. Η μεγαλοψυχία προϋποθέτει το θάρρος… Χάθηκα… Η αποδοχή της φύσης μας, η ανάγκη της μοίρας, η ζωή η ίδια θέλει ανοιχτή καρδιά. Υπάρχει όμως και η παγίδα (γιατί πάντα υπάρχει μία παγίδα). Η ανοιχτή καρδιά δέχεται πιο εύκολα χτυπήματα. Είναι η μοίρα

Βουτιά (18-11-2001)

Image
Ετών 17 και 3 μήνες Είμαι μόνη, κλαίω και ακούω το αναφυλητό μου κλαίω και το δάκρυ μου καίει τα όνειρα κρατώ στο χέρι τη δύναμη του κόσμου τη ρίχνω...και καταστρέφω τ' αστέρια Σκοτάδι...απόλυτη σιωπή...θανάτος και ζωή σε ένα φως κρατώ στο χέρι μου την ανύπαρκτη αγάπη που χάνεται  και μένω μόνη ατελείωτη και λίγη σε έναν κόσμο ασχημο μόνη, πέφτω κάτω, πεθαίνω, ανασταίνομαι κι αρχίζω απ' την αρχή Φιλώ τον αέρα, αυτός έμεινε, κι αφήνομαι μετέωρη θα μπορούσα να πετάξω μα δεν έχω φτερά κάνω να πιάσω το άγνωστο και γλυστρά σ' αγαπώ, μα τί αγαπώ; Μόνη, είμαι μόνη, είμαι μόνη Φιλώ τη ζέστη, χτυπώ το ανύπαρκτο και χτυπώ εμένα Δε φεύγω, δε μένω, ζω και μετά δε ζω Σήμερα έκλαψα για μένα...για ποιόν; πού; Είμαι μόνη, δε με ξέρει κανείς... πέφτω στο κενό, σε σένα,  πέφτω στ' αστέρια και καίγομαι πατέρα μου φύγε, μητέρα μου φύγε, πέφτω σε σας, φύγετε Κρατώ τη γραφή και γράφω, μα τί γράφω; Σε σένα που δε με ακούς, δε με αγγίζεις, 

Ανάμνηση

Image
Στον ΜΣ Το χαμόγελό σου μου δείχνει έλεος, Όπως ταπεινά σχηματίζεται. Το βλέπω πρώτα στα μάτια σου καθώς κατεβαίνει και διαγράφεται στις γραμμές των χειλιών σου. Εκεί συνθλίβονται Τα ανήμπορα "ναι", τα θυσιασμένα "όχι" Η λύση και η ανασύνθεσή μου. Ανοίγουν μπρος μου τόσα καλοκαίρια... Από εκείνα τα παιδικά, Τα κόκκινα με τις πράσινες φλούδες. Ζωγραφιζα τις γραμμές σου στην άμμο  μα τα κύματα τις πήραν μακριά, Τις έχασα.  Το χαμογελό σου, πεδίο επικίνδυνο, εκεί, στη σκέψη μου και στη ζώνη της θραύσης μου. Το σχημάτισα πάλι, αυτή τη φορά με τα σύννεφα του ανοιξιάτικου ουρανού. Μετά το βρήκα στο χώμα, στις τρυφερές ρίζες των λουλουδιών, Σταθερό, στους πιο άγριους ανέμους. Και ένιωσα τα χέρια σου...τη ζέση...το φίλημα. Είσαι εδώ. Ειδικά όταν λείπεις. --------------------------------------------------------------- To MS Your smile shows me mercy as it is humbly formed. First, I see it in your eyes, as it g

Η φωτεινή προσωπικότητα

Image
Που πηγε η Φωτεινη προσωπικότητα. Η φωτεινη που ορίζεται απο το σκότος. Καθόταν στο μπαλκόνι και περνούσαν τα ασήμαντα λεπτα. Οι δρόμοι κατω ακούγονταν, η πόλη ζούσε. Ζούσε στο σκοτάδι.  Το τεχνητό φως. Καποτε επέλεξα το τεχνητό φως. Ετσι οπως ζούσα, στην ακροβασία του σκότους, εχανα τη δράση. Το ένιωθα πως θα ημουν παντα μονη αλλα το έριχνα στη δική μου άρνηση."οι αλλοι δεν μπορούν να με αντέξουν" . Καποτε ειπα πως θα δοθώ. Θα συνδεθώ με αόρατα νήματα απο κόκκινη κλωστή που θα βλεπω μονο εγω. Και θα ελέγχω. Εσύ πιο κοντα, εσύ πιο μακρια. Ηταν το σωστό. Το ηλεγχα. Κι αστείο συνάμα γιατι ηταν ψέμα. Ετσι επέλεξα το τεχνητό φως. Αυτό που θα δίνω στους άλλους. Σε ξεγελάει ξερεις. Γινεται η δεύτερη φύση σου. Η πρώτη ειναι το σκοτάδι. Οι αλλοι δεν μπορούν να με αντέξουν. Ισως κι εγω η ιδια δεν μπορω.  Τί ειναι αυτο που φοβαμαι.  Λιγο πιο μετα χάθηκα πολλες φορες. Η αόρατη κλωστή ειχε γινει δεσμός. Ένας δεσμός καταραμένος που

Το χάρισμα

Image
Είσαι το άγγιγμα ενός φίλου, Φύλλου απαλού κι αέρα γνώριμου. Μ' αγκαλιάζεις, κι ας είναι οι νύχτες μεγάλες, κι ας αιμορραγούν, κι ας πλήττουν τ' αστροφέγγαρα. Είσαι μια οικεία άβυσσος. Μοιάζεις με θύελλα που έχω ξαναπεράσει. Γνωρίζω τις στάλες της βροχής σου. Τις βροντές, τα φώτα και τις αστραπές σου. Έχω μείνει ξανά κάτω απ' το σκοτεινό ουρανό σου Και με έχεις ξαναχτυπήσει, Με κεραυνούς και με τα μαστιγωμένα δέντρα σου. Κι όμως μένω. Χαμογελώ. Είναι ο πόνος γλυκός, μονάκριβος. Μ' αγκαλιάζεις καθώς ξυπνώ πολύ πρωί  Κι εγώ ακουμπώ στο στήθος σου να γιάνω  και με φιλάς,  Στη μύτη. 

Δεν είμαι κανονική

Image
Δεν είμαι κανονική Προσπάθησα. Είμαι ένας σταυρός από σώματα κι από λουλούδια της άνοιξης. Είμαι το περίγραμμα της δίνης και το ημίτονο του κύματος. Δεν είμαι κανονική Προσπάθησα. Μπήκα σε όρια και χάθηκα. Ακουμπούσα σε ηλεκτρισμένα καλώδια και παλλόμουν. Φυλακισμένη, με το "μέσα" και το "έξω" μου  στεγνό, μουντό, και άδειο Δεν είμαι κανονική  Προσπάθησα. Ανήκω στο μαύρο φως και κρούω τις καμπάνες της φωτιάς Φωνάζω  χωρίς φωνή  στα όνειρα και στις σκιές να φύγουν. Είμαι αυτό που δε θέλω να δω Είμαι εγώ  το μαύρο φως,  μα φως. Υ.Γ. Είσαι μακριά   Στη Θ.

Μονόλογος

Image
Πολλές φορές Ζητάς Να ανοίξουν οι ουρανοί,  Τη στιγμή που τα σύννεφα (πάντα τα σύννεφα) σε κοιτάνε σαν ζητιάνο Ζητάς Να βρεις την εφαπτόμενη στην πορεία σου Τα λόγια, μου βγαίνουν απλά, προσπαθώ να τα μεγαλοποιήσω, Αλλά οι ουρανοί δεν ανοίγουν στη μοίρα, Οι καταιγίδες πολλές Και ο ήλιος (πάντα ο ήλιος) ένας Οι άνθρωποι είναι μικροί Συνήθως αντιρρησίες  Και συνήθως μόνοι... Ο ήλιος ένας  Τα σύννεφα πολλά κι εγώ (πάντα εγώ!) μία

Λίγο πρίν....και λίγο μετά

Image
Όπως και να ‘χει, η επιταγή της εξουσίας βασίζεται στο αδύναμο σημείο μας. Πολλές φορές, είναι δύσκολο να το αναγνωρίσουμε, κι αυτό γιατί το σημείο τούτο χαρακτηρίζεται από μεγάλη ανομοιογένεια ανάμεσα στους πολίτες. Κυρίαρχα, λόγω της καθαρά ταξικής κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε. Οι άρχοντες όμως είναι από μόνοι τους ένας «κήπος» διαφορετικότητας και έτσι , για όλους έχει ο «μπαχτσές». Πώς λοιπόν, απαλλασσόμαστε από το αδύναμο σημείο; Πώς μπορεί η επιλογή μας εμπρός από την κάλπη να μην στηρίζεται στο θυμικό μας; Είναι σώφρον να ψηφίζει κανείς λογικά και ανεξάρτητα από το πώς αισθάνεται; Ή μήπως τελικά, το συναίσθημα είναι ο καλύτερος σύμβουλος; Ίσως κάπου στη μέση είναι η αλήθεια. Σήμερα, μας ενημερώνουν ότι αναμετρώνται δύο συναισθήματα: ο φόβος και η ελπίδα. Ή ακόμη χειρότερα, θα μπορούσε κανείς να διαβάσει τις συνεπαγωγές και στις δύο ρητορικές. Η μία είναι ξεκάθαρη: ο φόβος εξόδου από την Ευρώπη και χρεωκοπία και η δεύτερη επίσης: η ελπίδα για ελάφρυνση του χρέους και