Δοκίμιο ή Το φως μέσα μας

Οι ορισμοί

Η αίγλη της γλώσσας είναι η ίδια η λειτουργία της. Η γλώσσα ορίζει ακριβώς. Σχηματοποιεί τη σκέψη μας και, κατά συνέπεια, δρομολογεί τις εξελίξεις. Πολλές φορές ωστόσο, η χρήση της δεν αρκεί για να περιγράψουμε συγκεκριμένα (και ίσως ειδικά) κάτι που αισθανόμαστε. Πώς μπορούμε να μορφοποιήσουμε τις σκιές, τις δυναμικές, τις άκρες ή το κύριο σώμα μίας «ουσίας» που δεν έχει υλική υπόσταση, όγκο και διαστάσεις. Λαμβάνει χώρα, λοιπόν, μία «δημιουργική ασάφεια» που περιστρέφεται γύρω από μία κεντρική αίσθηση. Σε κάθε περίπτωση όμως ξέρουμε αυτό που νιώθουμε.

Η προβολή

Δυστυχώς, η προβολή των αισθημάτων μας στους άλλους, είτε σε πρόσωπα, είτε σε καταστάσεις είτε στα κοινωνικά σύνολα, είναι μία πολυπαραγοντική διαδικασία. Οι κύριες συνιστώσες είναι ο δρών, αυτός που αισθάνεται και ο λαβών, αυτός που δέχεται. Το μέσο προβολής είναι η προσωπικότητά μας. Κατά τη διαδικασία της προβολής δύναται να δημιουργηθούν πολλές στρεβλώσεις. Οι λέξεις δε βοηθούν, το κίνητρο δεν είναι πάντα ξεκάθαρο. Για παράδειγμα, κάποιος θα μπορούσε να αισθάνεται κάτι «επιφανειακό» και να το λαμβάνει ως «βαθύ» καθώς δε μπορεί πιθανώς να δεχθεί ο ίδιος την ίδια την κενότητά του. Στρεβλώσεις μπορούν να δημιουργηθούν από τα βιώματα, ή άλλα, πιο γενικά χαρακτηριστικά όπως η σκληρότητα, το αίσθημα της ελευθερίας ή καταπίεσης και τόσα άλλα. Πού βρίσκεται λοιπόν η αλήθεια; Πώς είμαστε σίγουροι ότι δίνουμε τις σωστές απαντήσεις στον εαυτό μας ή στους άλλους γι αυτό που πραγματικά νιώθουμε;

Είναι ουτοπικό να ζητούμε κάτι ξεκάθαρο ως απάντηση όταν πρόκειται για την ψυχή μας. Η αλήθεια πάντα διαφαίνεται. Δεν είναι εξ ορισμού ευδιάκριτη. Είναι ακόμη ουτοπικό να το απαιτούμε ή να το  «κλέβουμε». Η κατάσταση που περιγράφεται ως αλήθεια είναι μία χρονική σύμβαση με τα «θέλω» μας.

Το φως μέσα μας

Πώς θα αποφύγουμε τις διακλαδώσεις, την ανακύκλωση, το βάρος των αποφάσεων, την κατάσταση που περιγράφεται ως αλήθεια;

Μέσα σε όλους τους ανθρώπους υπάρχει ένα φως. Το κέντρο μας που σιγοκαίει. Θέλει δύναμη και γνώση να σταθούμε και να κοιτάξουμε απογυμνωμένοι από τους δεκάδες φλοιούς της γλώσσας ή των βιωμάτων, αυτό που υπάρχει μέσα μας.

Το φως αυτό είμαστε εμείς. Ο πασχίζων εαυτός που απολαμβάνει του θυμού ή της αγάπης μας. Θέλει φροντίδα για να μένει στη θέση του και να μη σβήσει. Θέλει κουράγιο να αποκαλύπτεται ολοκάθαρο καταρχήν σε εμάς τους ίδιους. Γνωρίζοντας αυτό το φως, όντας σε επαφή μαζί του και λαμβάνοντας πάντα τη δύναμη της στιγμής μπορούμε να πορευτούμε μέσα σε μία αντικειμενική αλήθεια. Την αλήθεια της εκτίμησης του εαυτού μας και των άλλων, της προβολής μας και της πραγματικής αλληλεπίδρασης.