into-your-light

Η σιωπή ρέει άφθονη αυτό το μαγιάτικο βράδυ. Η βροχή των προηγούμενων ημερών έχει αφήσει τα σημάδια της στον αέρα, η υγρασία και τα προεόρτια του καλοκαιριού περιδιαβαίνουν έξω από το μπαλκόνι μου και η Αθήνα, πόλη ολοζώντανη, πλέει ατέρμονα στο χρόνο. Όλον αυτόν τον καιρό περίμενα υπομονετικά αυτό το μαγιάτικο βράδυ. Με είχε κυριεύσει, βλέπετε, μιαν ασκητική σιωπή, απαραίτητη καθώς διέσχιζα σιγά-σιγά την έρημο. Είναι πρωτόγνωρο να αισθάνεται κανείς μοναξιά, το αποτράβηγμα από τα «εγκόσμια», μέσα στον «κόσμο». Να περικυκλώνεται από χιλιάδες ανθρώπους που δρουν και βρίσκονται κοντά του, ακόμη και των λιγότερων, «δικών» του [i] ανθρώπων και να νιώθει έναν λεπτό, σχεδόν διάφανο μανδύα να τον κρατά μακριά από τη δράση. Παρατηρεί, αφουγκράζεται, στέκεται στον χρόνο αλλά δεν συνδέεται, δεν ακουμπά. Ταυτόχρονα, προχωρά παράλληλα και διασχίζει το δικό του δρόμο. Η έρημος ήταν μια δύσκολη μα εξαιρετικά χρήσιμη, όπως αποδείχθηκε, εμπειρία. Ίσως γιατί η εκκωφαντική ξηρασία και το θανα

Όσο περπατώ επί της οδού Αναπαύσεως τόσο περισσότερες μαρμάρινες πλάκες συναντώ Μαρμάρινες πλάκες με φωτογραφίες Αναρωτιέμαι αν οι νεκροί περίμεναν να στολίζουν  τις βιτρίνες των μαρμαροτεχνητών. Στην οδό Αναπαύσεως πενθώ, όπως πρέπει, για καθετί νεκρό. Δεν είναι μόνο άνθρωποι. Πεθαίνουν οι στιγμές, οι αποφάσεις, τα αισθήματά μας το "εγώ", οι δικαιολογίες, οι ψευδαισθήσεις μας.  Πεθαίνουν τα φύλλα των δέντρων και πέφτουν στους δρόμους, χρυσαφί, Πεθαίνουν οι φόβοι μου, πεθαίνει η παιδική μου ηλικία. Καρφώνω με δύναμη την εικόνα μου στις μαρμάρινες πλάκες της οδού Αναπαύσεως. Καρφώνω στην καρδιά μου την ελευθερία μου.