Σάββατο στο Μετς



Όσο περπατώ επί της οδού Αναπαύσεως

τόσο περισσότερες μαρμάρινες πλάκες συναντώ
Μαρμάρινες πλάκες με φωτογραφίες

Αναρωτιέμαι αν οι νεκροί περίμεναν να στολίζουν 
τις βιτρίνες των μαρμαροτεχνητών.

Στην οδό Αναπαύσεως πενθώ,όπως πρέπει,
για καθετί νεκρό.

Δεν είναι μόνο άνθρωποι.
Πεθαίνουν οι στιγμές, οι αποφάσεις, τα αισθήματά μας
το "εγώ", οι δικαιολογίες, οι ψευδαισθήσεις μας. 
Πεθαίνουν τα φύλλα των δέντρων και πέφτουν στους δρόμους,
χρυσαφί,
Πεθαίνουν οι φόβοι μου, πεθαίνει η παιδική μου ηλικία.

Καρφώνω με δύναμη την εικόνα μου στις μαρμάρινες πλάκες της οδού Αναπαύσεως.
Καρφώνω στην καρδιά μου την ελευθερία μου.

Comments

Popular posts from this blog

Η έρημος και το δωμάτιο

Υπό το πρίσμα

Να είσαι ο εαυτός σου.