into-your-light

Υπάρχει γύρω μας η αέναη κίνηση Μα το "θαύμα" της αυταπάτης σου πως τα πράγματα είναι α κ ί ν η τ α σέρνεται από τον έναν μεγενθυτικό φακό στον άλλο και δε σε αφήνει να δεις καθαρά, χτίζει γύρω σου ομόκεντρα τείχη που σε κυκλώνουν Εκτός από τη βολή που σου προσφέρει η "κλίμακα" κουρνιάζεις, με ακόμη μεγαλύτερη θέρμη, στην αγκαλιά του μίσους και του φόβου. Αλήθεια, θεωρείς πως αντιστέκεσαι επειδή μισείς; Πως τα θεριά του δέους σου θα σε προστατέψουν; Τα οχυρά σου, με τις βουβές πολεμίστρες, έχουν υψωθεί και περιμένουν τις φανταστικές χίμαιρες και  τους ψεύτικους αντιπάλους Άλλη άμυνα δεν έχεις Το "θαύμα" της αυταπάτης σου πως τα πράγματα είναι α ν ί κ η τ α, σέρνεται στις βαθιές σου σκέψεις και σφυρηλατεί, με σταθερό ρυθμό, τις μεσαιωνικές σου αλυσίδες Αποκαλύπτει τις δεισιδαιμονίες που ποτέ δεν πατάχθηκαν από τη γνώση Αυτόν, τον ετεροπροσδιοριζόμενο Θεό της σκοτεινιάς και της τιμωρίας Εσύ, ο Άνθρωπος, μπορείς να ελευθερω

Οι αρχαίοι λίθοι και οι κίονες στέκουν γύρω μου διάσπαρτοι. Επικρατεί μία παράξενη ησυχία που διαλύεται μόλις κλείσω τα μάτια. Οι ήχοι της φύσης αναδύονται μεμιάς, σε απόλυτη ισορροπία. Τα ξερά φύλλα που περιπλέκονται, τα τζιτζίκια που πριονίζουν τον άνεμο, ο περιοδικός παφλασμός των κυμάτων και η ζέστη που σχεδόν ακούγεται, αυτή η γλυκιά τυραννία του καλοκαιριού. Έχω ανοίξει τα μάτια μου. Δεν είμαι μόνη. Περνούν πολλοί από το μικρό περιμετρικό μονοπάτι του αρχαιολογικού χώρου. Τους λούζει το μεσημέρι, κρατούν μπουκάλια με νερό, φορούν καπέλα, συζητούν. Παιδιά ακολουθούν νωχελικά και τραβούν τις μπλούζες των γονιών τους με παράπονο. Αυτές οι πέτρες τους είναι αδιάφορες και η θάλασσα τα καλεί από μακριά για ατελείωτο παιχνίδι. Ο κόσμος λιγοστεύει κι εγώ συνεχίζω τη συνομιλία μου με τις ελιές, το μικρό ποτάμι, την κορυφή του επιβλητικού βουνού. Δεν είμαι μόνη. Αντιλαμβάνομαι πως συμβαίνει ο  κατακερματισμός μιας ενέργειας, «Ίσως με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσα να ορίσω τ

Αχ αυτό το τομάρι μου Το πηγαινοφέρνω ασταμάτητα Το αποθέτω σε απόστροφους Με τα μηνύγγια μου να ακροβατούν μεταξύ πονοκέφαλου και δεισιδαιμονίας Αυτό το τομάρι μου  Το ανθρώπινο σώμα μου προσπαθεί να εξαϋλωθεί να αποτινάξει το προπατορικό αμάρτημα  και να γευτεί την ένωση την ηδονή τη σύλληψη και τη γέννα του πνεύματος και της ύλης Να φωνάξει δυνατά: "Είμαι η σιωπή              η απόλυτη ησυχία            οι άπειρες ευθείες των επιπέδων Είμαι δαφνοστεφανωμένη με έπλασα, με σμίλευσα όπως τον πηλό ή την πέτρα Είμαι το άβατο Είμαι το λείο φεγγάρι Είμαι δροσερή και διάφανη έχω μέσα μου την πλατιά θάλασσα τα κοράλια και τα φύκια τα ψάρια και τους αχινούς Σε διακορεύω με το φως Δεν είμαι για σένα Δε μπορείς να με αγγίξεις Ανελίσκομαι  και μέσα μου καίει μία σφαίρα" Κάθε ελεύθερο ον αποδεσμεύει μία πρωτόγνωρη ενέργεια πολλές φορές μάλιστα δημιουργεί είτε καθρέφτες είτε μαύρες τρύπες

Σ ε κοιτούσα να δύεις πίσω από το Λυκαβηττό. Ήταν ένα θερμό καλοκαιρινό απόγευμα.  Τα μάτια μου ήταν στυλωμένα πάνω σου.  Η αύρα και τα χρώματα τριγύρω σχηματίζουν ήχους μυστικούς που ανακλώνται στον ουράνιο θόλο, επιστρέφουν όλο και μειούμενοι, εξασθενούν, καθώς το φως χάνεται στον ορίζοντα. Η βουή της πόλης δε μ’ αφήνει να τους ακούσω, γι’ αυτό έχω στυλώσει το βλέμμα μου προσεκτικά. Σε παρατηρώ, σαν ένα ξένο σώμα, διαφορετικό από εμένα πια, να καρπώνεσαι μία στιγμή «μεγάλης δόξας», λίγο πριν δύσεις για πάντα. Το παρελθόν ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Προσπάθησα να σε θάψω μέσα μου μα εσύ ανέτειλες, κάθε μέρα, ακόμη κι «εν αγνοία» μου. Η «φύση» της εξάρτησής μας όμως, ήταν πάντα εκεί. Ανίκητη όπως το φως. Σε όσα μνήματα κι αν έσκαψα, βαθιά, σκοτεινά, σχεδόν απύθμενα, εναπόθετα ένα κομμάτι της δικής μου ψυχής. Εσύ ήσουν ακόμη ανίκητος. Το φως κοντεύει να σβήσει. Αστράκια λευκά και φωτεινά τινάχτηκαν ξαφνικά και μου γελούν. Μα το αίμα μου έχει παγώσει. Τα μά

Ήθελα να σου γράψω εδώ και μέρες. Το δωμάτιο στο μισοσκόταδο, μοιάζει θολό. Η μυρωδιά του ύπνου μου έχει ποτίσει τους τοίχους. Το σκέφτομαι ξανά, αν θα πρέπει να ανοίξω την πόρτα του μπαλκονιού, μα φοβάμαι ότι ο καθαρός αέρας θα πάρει μαζί του την ουσία μου. Το παντζούρι είναι κατεβασμένο. Δεν έχω κουρτίνες ακόμη και φοβάμαι τον ήλιο σκέτο. Τον αποφεύγω. Το φως μπαίνει βίαια από τις τρύπες του πατζουριού και διακριτοποιείται ανώφελα. Σαν μικρές νεκρές πυγολαμπίδες που σέρνονται σε μεγάλο μήκος αβεβαιότητας. Τα quartz , αυτά σκέφτομαι και χαμογελώ. Τα quartz της ελπίδας που με χτυπάν ανελέητα. Τα πράγματα είναι ακόμη στις βαλίτσες και στα κουτιά. Η ζωή μου ξεδιπλώθηκε μέσα σε δυο μέρες με εκκωφαντικό θόρυβο. Τα παλιά γράμματα, οι κάρτες, οι φωτογραφίες… Σαν να έχω ζήσει ανέμελα και παιδικά. Σκέφτομαι πως το έζησα, μα φαντάζει τόσο μακρινό, σαν απόηχος τρένου, σαν τις γραμμές που τρίζουν, τα σταθερά μου βαγόνια που κινούνται σε προκαθορισμένη τροχιά. Τα οδηγούσα και ήμουν ο κύρ

Τελευταία, φίλοι μου, έχω κάνει μία παύση από τα κύματα. Ήταν μια συνειδητή απόφαση, αυτή της απόστασης από τα μαθηματικά όρη και τις κοιλίες. Βρήκα μία στεριά κάπως περίεργη. Δεν είχε νερό, δεν είχε ούτε χώμα. Ήταν μία στεριά φτιαγμένη από μένα. Η πηγή ήμουν εγώ και η «σωτηρία» το ίδιο. Έγινε από ανάγκη. ‘Ηταν, βλέπετε, η μόνη λύση, η πιο επώδυνη, αυτή που απέφευγα με μαεστρία: να γυμνωθώ, να δω τα σωθηκά μου, να μετρήσω τα λάθη μου, να τα καλωσορίσω. Η στεριά αυτή, έμοιαζε απ’ έξω κάπως μοναχική. Σκέφτηκαν όλοι, «μα πώς θα ζήσεις, χωρίς νερό, χωρίς φαγητό». Δεν μπορούσαν βλέπετε να το δουν. Και ποιος άλλωστε θα είχε αυτή την απαίτηση. Ο αυτοκαθορισμός και η αυτοδιάθεση δεν είναι ομαδική διαδικασία. Τα μικρά πράσινα φυλλαράκια της δικής σου άνοιξης, τα βλέπεις εσύ πρώτος. Να ανθίζουν δειλά επάνω στα κλαδιά σου, να «ρουφούν» από τη δική σου πηγή και να ριζώνουν μονάχα σε εσένα. Είμαστε,    πολλές φορές,  τόσο υποκριτές. Θέλουμε να πιστεύουμε πως έχουμε λεφτερωθεί. Η ελευθερ

…Κι έτσι, εμείς θα γράψουμε πάλι τα ποιήματα, αυτά που σκιαγραφούν την «αύριο». Θα πούμε την αλήθεια μας, θα καταγράψουμε τα όνειρα: σκοτεινούς κύκλους ανθρώπων και ξύλινων μεγάλων αετών στημένοι εναλλάξ σε θέση μυστηριακή, σε θέση μάχης με τις λάμψεις των άστρων Θα γράψουμε πάλι τα ποιήματα με τις παλιές λέξεις, αυτές που λιώνουν κάτω από το φως των αρχαίων κεριών, κάτω από το άγγιγμα της αιώνιας αφής τους. Αυτές οι λέξεις. Που σημαίνουν ήχους άλαλους, απόκληρους, Ήχους του ηδονοβλεψία μπρος στη συνουσία της βρόχινης σταγόνας με το παραθύρι σου. Οι πόρτες της όποιας άνοιξης θα ανοίξουν πλεονασμούς, Το φως, άλλωστε, δεν παλεύει όπως και η αδιαίρετη ψυχή που βρίσκει πάντα το μονοπάτι της. Θα γράψουμε τα ποιήματα της τελευταίας ώρας, όπως κάθε ώρας που μοιάζει τελευταία όπως κάθε πνοής που μετρά αντίστροφα. «Η ζωή μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο» Θα ξεστομίσω πολλά ακόμη κοινότυπα μόνο για να σου μοιάσω, να μπήξω βαθιά μέσα μου

Σήμερα απεβίωσε το νέο και σφριγηλό σου κύτταρο Σε αποτελούσε για μέρες πολλές, Το σχήμα του έμοιαζε με σώμα απλανές Με κατάρτι αδειανό από πανιά Ένα δέντρο, γυμνό, με τις ρίζες στον αέρα Απεβίωσε και ήταν μόλις 30 χρονών, Στο μεταίχμιο της γνώσης και της αλλαγής Από παιδί σε ενήλικα, Από τη νιότη στο νόημα, Από τους πρώιμους έρωτες στους μοιραίους Έπασχε από ένα βάθος απύθμενο μα φωτεινό Το ήξερε και το άφηνε στην απέξω Για να γιατρευτεί έπαιρνε δόσεις από κενό, Ελαφρύ κενό και αποδομημένο Άκουγε διάφορες γνώμες ιατρικές, Για το πώς έπρεπε να δράσει ώστε να «σωθεί» Μα δεν τα κατάφερε. Ο θάνατός του συνέβη ξαφνικά Τα λαμπερά κβάντα του, το κάλυψαν γοργά Έμοιαζαν με έναν ζωντανό καρκίνο από μικρούς πυρήνες μίας ξεχασμένης γνώσης ίσως και μιας προηγούμενης ζωής που αναδύεται επιτακτικά και που ζητά μια πνοή, μία μόνο πνοή για να θυμίσει στον κόσμο ότι υπάρχει μονάχο. Είχε την τύχη, τούτο το κύτταρο, Να νιώθει αυτοφυές.

η λαγνεία του έρωτα έχει εκπέσει σε ταμπέλα neon που αναβοσβήνει πάνω από δεκάδες νεαρά κορμιά γιορτάζοντας μία κατ' επίφαση "ελευθερία" που νομίζεις οτι απολαμβάνεις Είναι βορά στους κενούς αφορισμούς σου Κρύβεσαι από την πραγματική όσμωση δύο σωμάτων  από την απορρόφηση και ταλάντωση της εσωτερικής έκστασης από μία πράξη τόσο εγωιστική  που δεν αυτοκαθορίζεται χρειάζεται κι έναν "άλλον" για να φτάσει στην κορύφωση της ολοκλήρωσής της  Αυτό το παράδοξο εμπίπτει σε δείγμα "αδυναμίας" σου Και φοβάσαι  Μήπως, τελικά, δείξεις ευάλωτος όταν πρέπει  παράδοξο και τραγελαφικό μαζί Έτσι, μοιάζω να μειδιώ όταν "ομολογείς" ότι αγαπάς το άπιαστο.