Ανάμνηση

Στον ΜΣ

Το χαμόγελό σου μου δείχνει έλεος,
Όπως ταπεινά σχηματίζεται.

Το βλέπω πρώτα στα μάτια σου
καθώς κατεβαίνει και διαγράφεται στις γραμμές των χειλιών σου.

Εκεί συνθλίβονται

Τα ανήμπορα "ναι", τα θυσιασμένα "όχι"
Η λύση και η ανασύνθεσή μου.

Ανοίγουν μπρος μου τόσα καλοκαίρια...
Από εκείνα τα παιδικά,
Τα κόκκινα με τις πράσινες φλούδες.

Ζωγραφιζα τις γραμμές σου στην άμμο 
μα τα κύματα τις πήραν μακριά,
Τις έχασα. 

Το χαμογελό σου, πεδίο επικίνδυνο,
εκεί, στη σκέψη μου και στη ζώνη της θραύσης μου.

Το σχημάτισα πάλι,
αυτή τη φορά με τα σύννεφα του ανοιξιάτικου ουρανού.
Μετά το βρήκα στο χώμα, στις τρυφερές ρίζες των λουλουδιών,
Σταθερό,
στους πιο άγριους ανέμους.

Και ένιωσα τα χέρια σου...τη ζέση...το φίλημα.

Είσαι εδώ. Ειδικά όταν λείπεις.

---------------------------------------------------------------
To MS

Your smile shows me mercy
as it is humbly formed.

First, I see it in your eyes,
as it goes down to the lines of your lips.

There, they are crushed.
The helpless "yes", the sacrificed "no"
My own decomposition and then my reconstruction

All those summers lie in front of me
The ones I spent when I was a child
The red ones with the green rind

I painted your lines on the sand
But the waves took them away
I lost them

Your smile is a dangerous field
There, in my thoughts, into my breaking zone

I formed it again
This time I was looking at the clouds of a spring sky
Then I found it on the ground, at the soft roots of the flowers.
Steady 
Regardless of the strongest winds

I felt your hands...your warmth...your kiss

You are here. Especially when you are gone.