Το χάρισμα

Είσαι το άγγιγμα ενός φίλου,
Φύλλου απαλού κι αέρα γνώριμου.

Μ' αγκαλιάζεις, κι ας είναι οι νύχτες μεγάλες,
κι ας αιμορραγούν, κι ας πλήττουν τ' αστροφέγγαρα.

Είσαι μια οικεία άβυσσος.

Μοιάζεις με θύελλα που έχω ξαναπεράσει.
Γνωρίζω τις στάλες της βροχής σου.
Τις βροντές, τα φώτα και τις αστραπές σου.
Έχω μείνει ξανά κάτω απ' το σκοτεινό ουρανό σου
Και με έχεις ξαναχτυπήσει,
Με κεραυνούς και με τα μαστιγωμένα δέντρα σου.

Κι όμως μένω. Χαμογελώ. Είναι ο πόνος γλυκός, μονάκριβος.

Μ' αγκαλιάζεις καθώς ξυπνώ πολύ πρωί 
Κι εγώ ακουμπώ στο στήθος σου να γιάνω 
και με φιλάς, 
Στη μύτη.