Μονόλογος














Πολλές φορές
Ζητάς
Να ανοίξουν οι ουρανοί, 
Τη στιγμή που τα σύννεφα (πάντα τα σύννεφα) σε κοιτάνε σαν ζητιάνο
Ζητάς
Να βρεις την εφαπτόμενη στην πορεία σου

 Τα λόγια, μου βγαίνουν απλά,
προσπαθώ να τα μεγαλοποιήσω,
Αλλά οι ουρανοί δεν ανοίγουν στη μοίρα,
Οι καταιγίδες πολλές
Και ο ήλιος (πάντα ο ήλιος) ένας

 Οι άνθρωποι είναι μικροί
Συνήθως αντιρρησίες 
Και συνήθως μόνοι...

 Ο ήλιος ένας 
Τα σύννεφα πολλά
κι εγώ (πάντα εγώ!) μία

Comments

  1. vicky_xytaMarch 30, 2015 at 12:25 AM

    Ιδιοφυές

    ReplyDelete
  2. UnknownMarch 30, 2015 at 2:44 PM

    Ευχαριστώ που εκτιμάς τόσο πολύ αυτά που γράφω Βίκυ.... Ιδιοφυές δε το λες! Το λες απλό (κι αυτό είναι καλό) ! Φιλιά

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Η έρημος και το δωμάτιο

Image
Η σιωπή ρέει άφθονη αυτό το μαγιάτικο βράδυ. Η βροχή των προηγούμενων ημερών έχει αφήσει τα σημάδια της στον αέρα, η υγρασία και τα προεόρτια του καλοκαιριού περιδιαβαίνουν έξω από το μπαλκόνι μου και η Αθήνα, πόλη ολοζώντανη, πλέει ατέρμονα στο χρόνο. Όλον αυτόν τον καιρό περίμενα υπομονετικά αυτό το μαγιάτικο βράδυ. Με είχε κυριεύσει, βλέπετε, μιαν ασκητική σιωπή, απαραίτητη καθώς διέσχιζα σιγά-σιγά την έρημο. Είναι πρωτόγνωρο να αισθάνεται κανείς μοναξιά, το αποτράβηγμα από τα «εγκόσμια», μέσα στον «κόσμο». Να περικυκλώνεται από χιλιάδες ανθρώπους που δρουν και βρίσκονται κοντά του, ακόμη και των λιγότερων, «δικών» του [i] ανθρώπων και να νιώθει έναν λεπτό, σχεδόν διάφανο μανδύα να τον κρατά μακριά από τη δράση. Παρατηρεί, αφουγκράζεται, στέκεται στον χρόνο αλλά δεν συνδέεται, δεν ακουμπά. Ταυτόχρονα, προχωρά παράλληλα και διασχίζει το δικό του δρόμο. Η έρημος ήταν μια δύσκολη μα εξαιρετικά χρήσιμη, όπως αποδείχθηκε, εμπειρία. Ίσως γιατί η εκκωφαντική ξηρασία και το θανα
Read more

Is this your final round?

Image
Η   συγγνώμη ήρθε πολύ αργότερα. Είχε πια καταλαγιάσει το κύμα. Στα έξω, ένιωθε δυνατός. Στα μέσα, μόνος. Η δύναμη ήταν δική του. Σώπασε όπως όλα τα όντα. Συρρικνώθηκε μέσα στην καιόμενη βάτο. (Αυτόματο) Πώς λειτουργείς; Ίσα που αχνοφαίνεσαι στη νύχτα. Σαν από τότε που ήταν παιδί, το χειρότερο ήταν να ματώσει το γόνατό του. Απορείς; Μάζεψε τα και φύγε. Ήταν αναμενόμενο όπως ο θάνατος. Ο μικρός. Της στιγμής. Πώς λειτουργείς; «Με λόγο». Απάντησε κοφτά. Σύσσωμη η ύλη του έγινε στάχτη. Σε έτερο χρόνο. Όταν πια δεν καταλάβαινε. (Αυτόματο) Η πτώση είναι ξεκάθαρη. Τη νιώθει όταν ακουμπά στη λάσπη. Ζητά τη συγχώρεση μα είναι αργά. Ζητά τα πάντα, όταν φτάνει στο τέλος. Το τέλος είναι σχεδόν κωμικό. Ένα αστείο, από αυτά που λες όταν μεθάς. (επιτήδευση) Είναι επιτηδευμένα όμορφος. Είναι επιτηδευμένα άδειος. Είναι επιτηδευμένα απαθής. Είναι αποκαμωμένος.  Πονοκέφαλος. Είναι σίγουρος. Είναι αποφασισμένος. Είναι ψεύτικος. Είναι αληθινός. Είναι. Χ
Read more

Στέκεσαι στην γκρίζα ζώνη

Image
η λαγνεία του έρωτα έχει εκπέσει σε ταμπέλα neon που αναβοσβήνει πάνω από δεκάδες νεαρά κορμιά γιορτάζοντας μία κατ' επίφαση "ελευθερία" που νομίζεις οτι απολαμβάνεις Είναι βορά στους κενούς αφορισμούς σου Κρύβεσαι από την πραγματική όσμωση δύο σωμάτων  από την απορρόφηση και ταλάντωση της εσωτερικής έκστασης από μία πράξη τόσο εγωιστική  που δεν αυτοκαθορίζεται χρειάζεται κι έναν "άλλον" για να φτάσει στην κορύφωση της ολοκλήρωσής της  Αυτό το παράδοξο εμπίπτει σε δείγμα "αδυναμίας" σου Και φοβάσαι  Μήπως, τελικά, δείξεις ευάλωτος όταν πρέπει  παράδοξο και τραγελαφικό μαζί Έτσι, μοιάζω να μειδιώ όταν "ομολογείς" ότι αγαπάς το άπιαστο. 
Read more