Φυσικό ανάλογο

Και ψάχνω απεγνωσμένα δικλείδες ασφαλείας. Όσο όμως προχωρώ στο βάθος των πραγμάτων, τόσο μεγαλύτερο κενό διαπιστώνω.

Η ακραία συμπεριφορά θα μπορούσε να αποδοθεί στην έλλειψη παιδείας και , εν μέρει, έτσι συμβαίνει. Οι πρώτες όμως δικλείδες ασφαλείας μπαίνουν όταν οι άναρθρες κραυγές ενός μωρού γίνονται λέξεις: μπαμπά, μαμά. Μετά ενεργοποιείται η λειτουργία της μίμησης και η απορρόφηση της πληροφορίας. Χτίζουμε την προσωπικότητά μας, βαθαίνουμε τις λειτουργίες του εγκεφάλου μας σε μία στείρα παιδεία. Μα ο άνθρωπος είναι ζώ-ον μιμητικό. Κι είναι τόσο ουσιώδες αυτό καθώς παρατηρούμε την «ανακύκλωση» προβληματικών φαινομένων σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας.

Κι όμως, όπως χτίζουμε το ατομικό μας «παρών», έτσι δομείται και η κοινωνία μας. Είμαστε τα όργανα ενός ζωντανού οργανισμού. Και δρούμε ανταγωνιστικά. Ναι, δεν είναι αφύσικο. Στη ζωή δε μας δίνονται ίσες ευκαιρίες. Η κοινωνία δικαιώνει την πυγμή, την «επιβίωση». Ο ατομισμός υπερτερεί.

Ψάχνω να βρω απεγνωσμένα δικλείδες ασφαλείας. Όχι, δεν μπορούμε να τρώμε άλλο τα σωθικά μας. Είναι η δημοκρατία μας που δυσλειτουργεί. Πάρτε το χαμπάρι. Κι όσο δυσλειτουργεί αυτή η δικλείδα ασφαλείας τόσο γρηγορότερα θα βυθιζόμαστε στο σκοτάδι. Και σκέφτομαι όρους όπως «συγκοινωνούντα δοχεία», «αδρανειακό σύστημα», «μεταβολή».

Βρισκόμαστε μπροστά στη μεταβολή, τα πάντα αλλάζουν, το σύστημα παύει να είναι αδρανειακό. Επιλέγω τη θέση του εξωτερικού παρατηρητή και μελετώ τα φαινόμενα. Αυτό κάνω, προς το παρόν.

Και απελπίζομαι. Ο κόσμος φοβάται, περιμένει, αδρανεί. Μα δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Οι συλλογικές διαδικασίες αργοπεθαίνουν στο βωμό του εγωιστικού σύμπαντος. Δεν υπάρχουν πουθενά οι φωτισμένοι, οι ελπίδες, οι διέξοδοι.

Ή μήπως όχι; Τα πάντα αλλάζουν. Όπως στη φύση. Και η μεταβολή πάντα πονάει. Ζούμε μία γέννα χωρίς να ξέρουμε τι θα γεννηθεί. 

Στη πρώτη γραμμή θα βρεθούνε αυτοί που έχουν μάθει να ζουν σε μη σταθερές γραμμές και να ισορροπούν. Ας ελπίσουμε πως το ένστικτο της αυτοσυντήρησής μας θα μας οδηγήσει σε αυτούς που μεταβάλλονται προς το «εμείς». Αισθανθείτε ότι το έχετε ανάγκη όπως το οξυγόνο και βρείτε τους. Γίνετε ένας από αυτούς.

Δεν είναι όσοι «βλέπουν» μακριά. Η στιγμή είναι ταυτόσημη. Δεν υπάρχει μέλλον ή παρελθόν παρά μονάχα το «τώρα».

Πάρτε το χαμπάρι.