Ταϋγετος


Πολλές φορές τη μέρα βρίσκομαι μέσα σε θάλασσες από ερωτήματα. Ποια είναι η κινητήριος δύναμη, σκέφτομαι, και ποιος ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσω μπρος στις χιλιάδες επιλογές που γεννούν τα ενδεχόμενα. Δεν πνίγομαι, όμως. Ως κι η θάλασσα έχει πάνω πολλές σανίδες σωτηρίας: τις απαντήσεις, στη συνέχεια τις αποφάσεις και εν τέλει τις πράξεις μας.

Βασανιστικό ζήτημα, φίλοι μου, η ελευθερία. Βασανιστική η ανεξαρτησία: μοιάζει με εύθραυστο γυαλί; Μοιάζει με όμορφο περιτύλιγμα; Τι κρύβεται πίσω από την ανάγκη μας να νιώσουμε ελεύθεροι; Μήπως απλά η επιλογή να είμαστε μόνοι; Κάτι παρόμοιο έλεγε ο Σοπενάουερ, ο Νίτσε, ο Καζαντζάκης; Να τη η θάλασσα, να τη. Αμέσως μετά, σχεδόν ταυτόχρονα με την «ελευθερία», σκέφτομαι μια άλλη εύθραυστη έννοια: την ισορροπία. Κι ύστερα, ακόμα ακόμα, την επαφή.

Αντιλαμβάνομαι το οξύμωρο, λοιπόν. Όλοι οι άνθρωποι εφορμούμε από την ένωση. Η ίδια μας η ύπαρξη οφείλεται σε μιαν απόφαση που λίγο έχει να κάνει με το «αυτόχθονα» εαυτό μας. Κι όμως, όλοι μας είμαστε, εντός των συνόλων, μονάδες, ανίκανοι να σπάσουμε τα ταμπού του μοναδικού θεού που όλοι έχουμε ή του θηρίου, κάπως έτσι το έλεγαν οι Αρχαίοι. Δημιουργούμε ενώσεις και η ανάγκη αυτή πολλές φορές μοιάζει με απλή συγκατάβαση ή με κεκαλυμμένο φόβο της ίδιας μας της ύπαρξης. Μια ζώνη άνεσης που επιβάλλουμε; Δεν ξέρω (άλλη μία σανίδα σωτηρίας εμπρός μου).
Μπορούμε να έχουμε δύο «φύσεις»; Όχι, φίλοι μου, δεν μπορούμε.

Οι άνθρωποι, ας δεχθούμε, είμαστε πάντα μόνοι. Αυτή είναι η Αρχή. Είμαστε πάντα θεοί και θεριά. Πάντα γιγάντιοι, αν κοιτάξουμε προσεκτικά, μέσα από το μικροσκόπιο που λέγεται «φύση». Κι όμως, εντός μας, σαν πέπλο που καλύπτει τα ιερά μας οστά, τις γλυπτικές μας αναλογίες, τα πόδια και τα χέρια μας, υπάρχει η ανυπαρξία. Μεγάλος σύμμαχος, φίλος και συνοδοιπόρος, για όποιον έχει το θάρρος να δεχθεί να δει τη «μεγάλη εικόνα». Η ανυπαρξία, η συνειδητοποίηση της μηδαμινότητάς μας, η δύναμη εκείνη που καταρρίπτει κάθε εγωιστική πτυχή μας.

Η ανυπαρξία βρίσκεται γύρω μας (και μέσα μας). Θυμάμαι αυτό το καλοκαίρι: έχω ανεβεί στην κορυφή ενός άγριου βουνού. Η μέρα αποδημά, ο ήλιος δύει μέσα στην απόλυτη κυριαρχία του, οι πλαγιές και τα δέντρα χρυσαφίζουν, γυαλίζει η θάλασσα, μπρούντζινη , ασταμάτητη κι απέραντη. Ο αέρας τριγύρω βοά, ψιθυρίζει και πάλι μέσα από το μικροσκόπιό μου, μοιάζει να με σηκώνει λίγα εκατοστά από το έδαφος και η γη, ολάκερη, εκεί, εμπρός μου, υποκλίνεται, βουλιάζει, ανασηκώνεται, φτιάχνει πεδιάδες, κοιλάδες, ποταμούς και αγέρωχους γκρεμούς. Αυτός ο κόσμος, σκέφτομαι, είναι πολύ μεγάλος. Κι εγώ. Τίποτα. Η ανυπαρξία, αυτή η κατάσταση της απόλυτης γαλήνης.

Μοναδιαίοι, μα πάντα το τίποτα. Οι άνθρωποι θα ενώνονται καθώς θα αποκτούν το θάρρος να φωνάξουν δυνατά πως δεν «μετράνε», πιο πολύ από τη φύση γύρω τους, το σύμπαν, τους άπειρους ουρανούς και τις ακόμη απειροστές διαστάσεις. Οι άνθρωποι θα ενώνονται, όχι από ανασφάλεια, όχι από ανάγκη, μα μόνο από δύναμη, να νιώσουν παντοτινά μικροί, να αποτινάξουν κάθε κοινωνική συγκατάβαση και να αφεθούν σε αυτά που πηγαία αισθάνονται και που τόσο φοβούνται, ως εαυτοί.

Και τώρα; Μήπως κι αυτό δεν είναι επικίνδυνο μονοπάτι; Αποφασίζω να μην παρασυρθώ από την ομορφιά του βουνού. Νιώθω να περπατώ πάνω στο σκοινί του ακροβάτη. Γιατί αυτή, φίλοι μου, είναι η ζωή. Το σκοινί του ακροβάτη. Δεν υπάρχει μία μόνο θέση στα πράγματα, υπάρχει η θέση εκείνη στην οποία ισορροπούμε. Κι αυτή η θέση θέλει ικανότητα για να βρεθεί. Θέλει πίστη στον θεϊκό εαυτό, θέλει πίστη στην επαφή και χώρο. Θέλει ζύγισμα και σταθερό βλέμμα, μόνο εμπρός, μα με τη σοφία του «χθες», του προηγούμενου βήματος. Θέλει να νιώσεις «ένα» με το κενό, χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις, χωρίς αντιστάσεις που μπορούν να σε ανατρέψουν και να βρεθείς στην άβυσσο. Η ζωή θέλει την «τέχνη» της. Και όπως η τέχνη, η ζωή θέλει τις πράξεις της.


Δεν υπάρχει κανένα δίχτυ ασφαλείας. Αυτό να θυμάστε.

Comments

Popular posts from this blog

Η έρημος και το δωμάτιο

Να είσαι ο εαυτός σου.

Υπό το πρίσμα